คุณเลือกทำบุญด้วยวิธีไหนกันคะ?

ทำบุญที่แท้จริงคือไม่หวังผล ไม่ใช่ทำเพราะอยากชึ้นสวรรค์

ทำเพราะอยากช่วยเหลือ บรรเทาความทุกข์ของคนหรือสัตว์ที่ำกำลังเดือดร้อนและลำบาก

ไม่สามารถประเมินราคาหรือค่าได้ อยู่ที่จิตเมตตาของเรา ไม่เกี่ยวกับมูลค่าของเงิน

จินตนาการแล้ว นึกเห็นภาพนางฟ้่า กำลังประคบประหงมลูกแมวตัวเล็กๆเลยค่ะ

ใจดีจังเลย

ตัวเราเอง เป็น นางฟ้าในคราบซาตานค่ะ ภายนอกดูเหมือนไม่สนใจใคร หรืออะไร แต่จริงๆแล้วใจอ่อน ใจดี แล้วก็ใจบุญมากๆ(หุ หุ ชมตัวเองซะงั้น) นอกจากทำบุญกับพระ กับวัดที่ศรัทธาแล้ว ก็ทำทุกอย่างที่ทำได้ ไม่ลำบากนัก

อย่าง คนพิการ ถ้าเขารับ เราก็ให้ บางคนมีศักดิ์ศรี ก็ช่วยซื้อของที่เขาขาย

เห็นคนแก่ขายของ ก็ซื้อค่ะ ถึงแม้บางครั้งจะไม่ได้ใช้ ...หลายๆครั้ง ก็ไม่ได้เอาของติดมือกลับมา ทิ้งไว้ให้แกขายต่อไป จะได้เงินเพิ่มอีก

เจออุบัติเหตุ ก็ต้องช่วย เคยพาส่งรพ. หลายครั้ง หรือ แค่พูดคุยให้คลายตื่นตระหนกก็ยังดีค่ะ

ในเรื่องของสัตว์ ไม่ต้องพูดถึง .....เห็นสัตว์เดือดร้อนหรือบาดเจ็บ แทบจะทิ้งทุกอย่าง ถลาเข้าไปช่วยโดยไม่คิดถึงตัวเอง สัตว์ร่วมโลกนี่คะ เราอยู่ในสถานะที่ช่วยเขาได้ เราก็ต้องมีใจอยากจะทำ.

ผมทำบุญหลายวิธีตามแต่โอกาสครับ ทั้งบริจาคเงิน ถือศีล ๕ ทำจิตใจให้สงบ

พูดจาดีกับคนรอบข้างให้เขาสบายใจ ช่วยเหลือทุกคนที่สามารถช่วยได้ ฯลฯ

โดยไม่สนใจว่า จะได้รับอะไรตอบแทน แค่เห็นว่า ควรทำก็ทำ เพราะไม่ได้

ทำให้ใครเดือดร้อน ส่วนความสุขใจที่ได้ทำ มันก็มาเองละครับ

โดยทั่วๆไปทำประจำคือการคิด ประมาณอโหสิ ช่างเขา นิ่งเสียเรื่องเล็กน้อยถ้าคิดเป็นคิดได้ตัวเราและคนรอบข้างไม่ทุกข์ เราถึอว่าเป็นบุญเล็กๆน้อยๆที่เราอิ่มใจ

เรื่องของคุณไม่ไร้สาระในสายตาเราเลย ความเมตตาต่อสัตว์เหมือนเล็กแต่มันกระจายความเมตตาไปถึงคน

เป็นกรรมการทอดผ้าป่ากับให้เงินขอทาน รอเลือกที่จะให้ขอทานสบายใจกว่า ถึงแม้จำนวนเงินที่จะให้มากกว่าเป็นประทานผ้าป่าเราก็เลือกที่จะให้เป็นทาน ความสุขมันต่างกันเห็นที่ใจเราเอง

บางครั้งที่เจอคนที่ไม่รู้จักกันที่ด้อยกว่ามากๆ เเละเขาไม่คิดว่าเราจะพูดคุยยิ้มให้ทักทาย แต่เราทักทายยิ้มให้คุยด้วยใจ เขายิ้มรับแก้มแทบปริ เราปลื้มจริง อันนี้ดูไร้สาระในสายตาคนอื่นมากกว่า แต่สุขใจเรา เราก็คิดเองอีกน่ะแหละคือบุญเพราะเราสุขใจบุญที่เห็นคนเป็นคนเหมือนเราเป็นเพือนมนุษย์เหมือนกัน

เราไม่เคยทราบจริงๆว่าบุญคืออะไร เป็นเพียงสิ่งที่เราคิดเองว่าถ้าสุขใจไม่เดือดร้อนใครคือบุญค่ะ

ทำเมื่ออยากจะทำโดยที่มีปัจจัย(เงิน)และโอกาส(เวลาและสถานที่)เหมาะสมค่ะ

ไม่เน้นรูปแบบ....ทำได้ทุกวิธีที่ทำแล้วใจเราสบายค่ะ

แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ ^^o

เรื่องของคุณกับลูกแมว....ใครว่าเล็กน้อยไร้สาระ?

"ชีวิต" เลยนะนั่น( ตั้ง 3 ชีวิตเลยด้วย) ^^o

บุญที่คุณทำบวกกับจิตใจที่คุณคิด เราว่าเป็นสิ่งที่ถูกแ้ล้ว เห็นด้วยในเรื่องของการทำบุญด้วยใจ แค่มีใจที่บริสุทธิ์คิดในสิ่งที่ดี อยางการดูแลแมว ก็เป็นหลักธรรมแห่งความเมตตาข้อหนึ่ง นั้นและก็บุญ

ส่วนเราทำบุญ เช่น การไปวัตร ใส่บาตรในวันพระ การสวดมนต์กับบ้าน กานนั่งสมาธิแค่ 5 นาที เพราะนั่งนานไม่ได้เป็นจะโยกเย้กทุกที

การทำบุญนั้นอันที่จริงก็คือการลดความเห็นแก่ตัว ไม่หวังผลตอบแทน ทำแล้วจิตเบิกบานเป็นกุศล แต่หากยังเป็นห่วงว่าทำบุญแบบไหนถึงจะได้บุญมากบุญน้อย อันนี้เป็นกิเลศแล้วนะครับ

บริจาคเลือดครับ....ก็บริจาคเป็นประจำทุกสามเดือนพรุงนี้ก็จะไปบริจาคอีกเหมือนกันเพราะครบสามเดือนพอดี ก็อยากให้ทุกๆคนช่วยกันหน่อยนะครับ..คนไข้คนป่วยหลายคนกำลังรอเลือดจากพวกเราอยู่..ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

วิธีไหนก็ได้ค่ะ ที่เมื่อทำบุญแล้วเราจะสบายใจ ไม่ซีเรียสกับการทำบุญ เมื่อทำบุญไปแล้วก็ไม่ลำบากใจ

เช่นการทำบุญโดยการให้เงินหรือสิ่งของ หรือการให้ทานแก่ขอทาน หรือการช่วยเหลือคนอื่นในยามที่เค้าเดือดร้อนแล้วเราสามารถที่จะช่วยเหลือเค้าได้เราก็มีน้ำใจช่วยเหลือเค้าเสมอ แบบนี้ก็เป็นการทำบุญเหมือนกัน เป็นการทำบุญแบบไม่หวังสิ่งตอบแทน เพียงแต่พอเราทำไปแล้วเราก็รู้สึกสบายใจ ไม่อึดอัดในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แค่นั้นก็พอค่ะ

ใช่ค่ะเหมือนจะไร้สาระสำหรับคนอื่นแต่สำหรับเราแล้วความสุขของเราก็มีเล็กน้อยแค่นี้ก็เพียงพอค่ะไม่ได้คิดอะไรให้มากมาย คิดไปก้ปวดหัวปล่าวๆ ช่างๆมันบ้างก็ดีนะค่ะ

ขี้นอยู่กับโอกาสและทุนทรัพย์ค่ะ ส่วนตัวจะทำทุกครั้งถ้ามีโอกาสค่ะ ไม่มากก็น้อยค่ะ