การใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่เรามี ใช้ประโยชน์จากมันเพื่อให้ได้สิ่งอุปโภค บริโภค พอใจในสิ่งที่คุณมี?

สำหรับดิฉัน คิดว่าพอนะคะ ถ้าใจเราเป็นสุขกับมันอย่างจริงใจ ถ้าถามและตัวเองอย่างซื่อสัตย์แล้วพบว่าเรามีความสุข ไม่ไขว่คว้า ไม่ทุรนทุรายมัน ก็คือความสุขค่ะ พอใจในฐานะของตัวเอง ไม่ทุกข์ใจที่ไม่รวย ก็จะไม่รู้สึกว่าจน แต่ในมุมกลับกัน ต่อให้รวยล้นฟ้า แต่ไม่สึกว่าเพียงพอ นั่นก็จะจนค่ะ

ครอบครัวดิฉันเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ที่ไปไหนไปกันได้ทุกที่ มีอะไรคุยกันได้ทุกเรื่อง ย้ำว่าทุกเรื่อง ลูกมีคนมาจีบก็มาเล่า มาขออนุญาต แม่มีเรื่องกับเพื่อนก็ปรึกษาลูก ทุกวันนี้ ได้เห็นลูกเติบโตเป็นคนดีในทางที่ถูกที่ควร และเป็นคนรู้จักคิดรู้จักเลือกทางเดิน มีความรู้ทางการสึกษาที่เรามอบให้เครื่องเป็นเครื่องมือในการดำรงชีวิต กับสมบัติอีกนิดหน่อยที่เราจะมีให้ ได้มั่นใจว่าลูกเป้นคนดี ดิฉันก็บอกตัวเองว่า เรามีความสุข แค่นี้ดิฉันก็พอใจแล้ว

ยกตัวอย่างเรื่องส่วนตัวอีกเรื่อง คือ ดิฉันก็มีความชอบของดิฉัน และไม่รู้สึกว่าโลว์คลาส โลว์โปรไฟล์ เช่น ชอบดื่มสปายก็เพราะชอบว่ามันอร่อยดี แม้เพื่อนจะเหน็บว่าควรดื่มอะไรที่���ูดีมีฐานะมีคลาสหน่อย ดิฉันก็ไม่เห็นว่าดื่มอย่างอื่นมันจะทำให้ตัวเองยกระดับขึ้นได้ตรงไหน แถมไม่อร่อยด้วย

อะไรที่คิดว่าทำแล้วมีความสุข โดยไม่ต้องดิ้นรนไปมากกว่านี้ จงทำไปเถอะ หากดิ้นรนมากชีวิตไม่มีความสุข สุขภาพอาจจะไม่เอื้อ มันก็ไม่คุ้มกับเวลาที่เสียไป ชีวิตที่อยู่กับธรรมชาติดีกว่าชีวิตในเมืองเยอะเลย กลับรู้สึกอิจฉาคุณเสียอีกที่มีครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่น มีที่ดินทำกินแต่พออยู่พอกิน

เห็นด้วยกับคุณอากิโกะ

แต่ไม่รู้บันปลายชีวิตอยู่ตรงไหน เมื่อไร

ตอนนี้มีงานก็ทำ ไม่มีก็เที่ยวบ้าง เจอเพื่อนบ้าง

มีเงินมากก็กล้าใช้มากหน่อย มีน้อยก็ประหยัดซะหน่อย

ยังไม่มีไร่ มีแต่สนามในบ้านที่ปลูกโน่นนี่เล่นหน่อยเดียว

แต่ก็เพลินพอแล้วครับ

สิ่งนี้คือ.............

สิ่งที่ " ตั้งใจ "

ไว้ใน " บั้นปลายของชีวิต " ค่ะ

คงไม่มีอะไรแสดงความคิดเห็นเเพ่มเติม เห็นด้วย 100 %

เพียงแต่ว่า ในทางปฏิบัติเราจะทำอย่างไรกับการ Balance กันระหว่างความทันสมัย ความสะดวก และ การใช้ชีวิตในสิ่งที่มี

ดังปรัชญา เศรษฐกิจพอเพียง ของพระเจ้าอยู่หัว เหมาะอย่างแท้จริงกับ ยุคที่ต้องแข่งขันทางทุนนิยมและอนุรักษ์ธรรมชาติในภาวะที่ปัจจัยการผลิตเริ่มขาดแคลน

อย่าให้ถึงปั้นปล��¸²à¸¢à¸Šà¸µà¸§à¸´à¸•à¸™à¹ˆà¸° เดี๋ยวแรงที่จะทำงานจะไม่มี อากาศดีๆๆยังรออยู่ เงินทองเป็นของนอกกาย ไม่ตายก้หาได็อีกเยอะ งานทำไร่ ทำนาถึงรายได้ ไม่เยอะ ก็พอมีพอเก็บ เลี้ยงครอบครัวได้ล่ะน่ะ

นักธุรกิจ, เจ้าของกิจการ, คนมีชื่อเสียง หลายคน ต่างก็แอบไปมี บ้านไร่ บ้านสวน บ้านนอก เก็บไว้

บางราย เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจในเมือง ก็จะดิ่งกลับ บ้านไร่

คงไม่ต้องให้ เหตุผล ว่าทำไม เพราะอย่างน้อย ผู้ตอบ ก็คิดไว้ในใจเช่นกัน เพียงแต่ จะทำได้ เมื่อถึงเวลานั้น หรือไม่ เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

สำหรับเรา เ ราพอใจมากๆๆๆกับชีวิตปัจจุบันนี้จ้ะ ไม่ได้ร่ำรวย พอมีพอกิน อะไรๆที่สมควรแก่การใช้ชีวิตประจำวันก็มีพร้อมแล้ว นึกอยากจะท่องเที่ยวก็ไปกันสองคนกะสามีแบบไปไหนไปด้วยกัน..ไม่อะไรทำไมเกินกว่านี้จ้ะ,

ตายไปก็เอาไปด้วยไม่ได้ .ว่ามะ.

ความเพียงพอของแต่ละคนไม่เท่ากัน

มีวิถีชีวิตบนค��¸§à¸²à¸¡à¸žà¸­à¹€à¸žà¸µà¸¢à¸‡à¹à¸¥à¹‰à¸§à¹€à¸›à¹‡à¸™à¸ªà¸¸à¸‚ใจ

ก็ไม่จำเป็นต้องไปแย่งควันพิษเข้าปอด

ให้ลำบากกายในเมืองใหญ่เลย.........

ความคิดคุณดีมากๆๆๆๆ คนเราควรใช้ชิวิตอย่างพอเพียง ไม่ควรฟุ้งเฟื้อ เมียผมทิ้งผมกับลูก2คนไปก็เพราะเหตุผลที่ว่าไม่เห็นรวยสักที ทั้งๆที่ขณะนั้นเรามีบ้าน มีรถคนละคัน มีงานทำ แต่เราเอาเงินเก็บก้อนนึงไปลงทุนเปิดร้านอาหารค่อนข้างใหญ่เกือบ100โต๊ะ แต่โชคไม่ดีไปเจอวิกฤตปี40 หมดตัวกันเลย เท่านั้นเอง เค้าก็ไปเลย บ่นว่าไม่เอาแล้ว ชีวิตเค้าหายไปเกือบ10ปี ขอไปใช้ชีวิตที่หายไป (เอ็ง)ทำลูกออกมาก็เลี้ยงเองละกัน แต่เค้าไม่อยากมีลูก แล้วก็ไป..555 แต่เราพ่อลูก เราก็อยู่กันแบบพอเพียงมีความสุขมาจนทุกวันนี้ ก็7-8ปีแล้ว..สบาย สบาย ไม่รวย ไม่จน ไม่เคยขอใครกิน ไม่เป็นหนี้ใคร จะต้องการอะไรมากว่านี้