บ้าน ที่่เป็นมากว่าที่อยู่อาศัย ในความคิด ความรู้สึก ที่เป็นจริงของแต่ละคน เป็นอย่างไร?

บ้านของผม เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับผมครับ

ปลอดภัยทั้งทางด้านร่างกาย คือเป็นที่หลบฝน หลบร้อน หลบหนาว เป็นที่พักพิง ที่พักผ่อน ที่หย่อนใจ

ปลอดภัยทางด้านจิตใจ คือบ้านของเรามีคนที่เรารัก และสมาชิกครอบครัวที่รักเราอย่างไม่มีเงื่อนไข ไว้ใจ สนิทใจได้ล้าน % ไม่ว่าโลกภายนอกจะโหดร้ายกับเราแค่ไหนพยายามหลอกลวงเราหรือตัดสินเราอย่างไร เมื่อกลับมาถึงบ้านเรารู้ว่าคนที่บ้านเราไม่เป็นเช่นนั้น

ของใช้เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในบ้าน ผมและคนที่ผมรักซื้อหาสร้างมาด้วยกัน ต้นไม้ทุกต้นเราเลือกและปลูกร่วมกัน สุนัข แมว สัตว์เลี้ยง ทุกสิ่งทุกอย่างทุกชีวิต อยู่ที่นี่ ที่นี่คืออาณาจักรของความรักความอบอุ่นของผมครับ

ถ้าให้เลือกตายได้ก็อยากตายในบ้าน ตายกับคนที่เรารักและรักเรา ตายในอาณาจักรของเรา ดังนั้นผมจึงเข้าใจว่าคุณตาคุณปู่ ทำไมจึงปฏิเสธไม่ยอมออกจากบ้าน

บ้านคือหนี้สิน ไม่ใช่ทรัพย์สิน เกิดมาทั้งชีวิตเพื่อการผ่อนบ้านสำหรับคนจนอย่างเรา

...บ้าน สำหรับผม ไม่ใช่แค่ที่อยู่อาศัยซุกหัวนอน มันคือส่วนหนึ่งของชีวิต

เป็นจิตวิญญาณของถ้ำเสือ มีพลังและบ่งบอกถึงศักดิ์ศรี ของเจ้าของบ้าน

...แม้จะไม่ใช่บ้านหลังใหญ่โต แต่ผมออกแบบด้วยตัวเอง ควบคุมการปลูกสร้าง

ด้วยตนเอง ตั้งแต่เสาต้นแรกจนกระจกบานสุดท้าย จึงมีความผูกพันอยู่มากมาย

...ความรู้สึกของคุณตา และคุณปู่ ก็คงเช่นเดียวกัน รสชาดและความรู้สึกของชีวิต ที่ผสมผสานกับอายุขัยของบ้าน มันแยกกันยาก...

สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ในโลกนี้ล้วนมี"รัง"เป็นที่พักกายพักใจกันครับ ส่วนผมแม้จะระเหเร่ร่อนหัวหกก้นขวิดไปไหนๆ สุดท้ายก็กลับมาตายรังครับ

บ้านคือโลกส่วนตัวของดิฉันค่ะ

บ้าน คือ วิมานของเรา..

ในวัยนั้นหากจะตายก็ไม่อยากไปไหนขอตายที่บ้าน บ้านในที่นี้ของคุณปู่

คุณตาก็คือ ความคุ้นเคย สิ่งที่หวงแหน ปกป้องมา สิ่งละอันพันละน้อย

รักที่จะตายอยู่กับความรู้สึกนั้น มากกว่าจะออกมาเดียวดายตายกับสายน้ำ

และผู้คนที่ไม่คุ้นเคย มันดูไร้คาไม่มีศักดิ์ศรี

บ้านสำหรับฉันคือ ที่ที่มีคนที่รัก คนคุ้นเคย วุ่นวายบ้าง เงียบสงบบ้างพอให้

อุ่นใจ

ก็ระยะเวลาแห่งความผูกพันธ์คุณตา คุณปู่ มันนานเหลือเกิน แถมคนสมัยก่อนส่วนใหญ่ ไม่ค่อยออกไปทำงานนอกบ้าน ทำไร่ทำนาอยู่แต่ในละแวกบ้าน เย็นมาก็กลับมานอนบ้าน อะไรๆก็นึกถึงบ้านก่อนเลยติดบ้านมากกว่าคนสมัยนี้

อย่างเราๆก็รักบ้าน ติดบ้าน แต่ให้เดาสิ ว่าไม่เท่าคนรุ่นก่อนหรอกค่ะ

แบบว่า...บ้านเราแสนสุขใจ ถึงจะอยู่ที่ไหน ไม่สุขใจเหมือน"บ้านเรา".ไงจ้ะ..

แหม..คนรุ่นใหม่นี่ รถคนแรก+บ้านหลังแรก ก็"ลดหย่อน"ให้แล้ว..ถูกจายยยยยยย

ดิฉันว่าคุณตา คุณปู่ ท่านคงไม่แข็งแรง ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปไหน และอาจจะคิดว่า นี่อาจจะเป็นวิถีสุดท้าย จึงขอตายในเรือนอยู่...หากท่านแข็งแรงดี ท่านอาจจะยอมหนีเพียงครู่ เพื่อกลับมาอยู่ดูแลเหมือนเดิม........เพื่อ"บ้าน"