เมื่อ สส. หรือ สว. อภิปรายในสภา แล้วแฉมูลที่เป็นความผิด?

เห้นด้วยกับคุณ เอ็ม79 นะครับ ไม่ควรมีเอกสิทธิคุ้มครอง ในเมื่อกล้าก็ต้องมีข้อมูลมากพอที่จะเอาผิด

ดีกว่าที่เราเห็นๆกันในสภา ปล่อยสัตว์เดินเพ่นพ่าน ชูนิ้ว เมา โห่ หิ้ว ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีที่เดียวในโลก

ที่เดียวที่"ประชาชน"เรียกร้องประชาธิปไตย"ข้างถนน"เพื่อให้ตัวแทนเค้า

แสดงถึงคุณธรรม จริยธรรม ให้นาๆประเทศและชาวโลกได้ดู ว่าประชาธิปไตยในประเทศนี้

แสดงออกด้วยนิ้วกลาง"ขำดีไหมนี่"เฮ้อ ที่นี่ประเทศไทยครับผม ดีใจจังโคตรๆขอบอก

ผิดแล้ว ก็ไม่อาจเป็นถูกได้

เอกสิทธิคุ้มครองเฉพาะเมื่ออยู่ในระยะเวลาของการประชุมสภาเท่านั้น

มูลความผิดที่นำมาแฉกันในสภา เมื่อเป็นหลักฐานชัดแจ้งก็เอาผิดได้

หลังหมดวาระประชุมสภา แต่บ้านเราเมืองเรา ไม่มีองค์กรอิสระที่จะขยายผล

เอาผิดเขาได้ เมื่อมันไม่อิสระมันก็แป๊ก ไม่มีเจริญในสายงาน นอกจากฝ่ายการ

เมืองฝั่งตรงข้ามจะขยายผลเอาผิดต่อไป ที่สุดก็จับมือกันล้มกระดาน แล้วเริ่ม

เกมส์ใหม่กันต่อไป (เป็นเรื่องน่าเบื่อ)

บุคคลเหล่านี้แหกตาคนไทยมาเป็นเวลานานแล้ว ผมเคยกล่าวหลายๆครั้งว่า คนละพรรค

แต่พวกเดียวกันทั้งนั้น เพราะทืี่ผ่านมามีแต่เรื่องเล่นๆ ที่เอามาพูดกันขำๆกันในสภาให้

มันส์ปากเล่นไปก็เท่านั้น หากล้ำเส้นกันมากไป ก็ฟ้องร้องกันหน่อยแก้เกี้ยว เอาไปไว้

ยอมความกันในศาล หาเรื่องรกศาลเล่นไปซะอย่างนั้น ก็ลองมองย้อนกลับไปใน

หลายๆกรณีสิครับว่า จริงไหม มาๆมาทวนความจำกันหน่อย

1.เรื่อง บรรหารลูกเจ๊ก จากค่ายแมลงสาบ ตอนนี้เรื่องถึงไหนกันแล้ว

2.เรื่อง จิรายุ งาบห้องขี้ตอนน้ำท่วม จากค่ายแมลงสาบ ตอนนี้เรื่องไปถึงไหนแล้ว

3.เรื่อง นายหัวชวนปล่อยหมากัดม๊อบ จากพรรคเผาเมือง ตอนนี้ไปถึงไหนกันแล้ว

4.เรื่อง เขาสอยดาวที่กล่าวหา รัฐบุรุษ จากพรรคเผาเมือง เรื่องไปถึงไหนไม่ทราบ

5.เรื่อง ซีทีเอ็กซ์ ไม้ชี้ศพ จากพรรคเผาเมือง เรื่องไปถึงไหน

6.เรื่อง คุณหญิงเป็ด จากพรรคเผาเมือง เรื่องจบอย่างไร

7.เรื่อง เสด็จพี่ซ้อมเมีย จากพรรคแมลงสาบ เรื่องไปไหนแล้ว

นี่แค่เท่าที่นึกออกนะครับ ไงก็ลองดูกันให้ชัดๆสิครับ ว่าไม่เรียกว่าคนละพรรคพวกเดียว

กันทั้งนั้น คนนึงกินไวน์ มีเหรอที่อีกหลายคนจะไม่กินไวน์ เมื่อกินกันแล้ว ใครจะล่อใคร

เป็นเรื่องของของเขที่จะเอามาเม้าสท์กัน ไงก็ประชาชนตาดำๆก็โดยเขาหลอกกันไป

ผมว่าก็คงต้องรอให้หน่วยงานที่รับผิดชอบร้องก่อน ถึงดำเินินการได้ อะไรทำนองนี้ ก็วนเวียนกันไปแบบนี้เรื่อยๆ ผมคิดว่าการตัดสินในบ้างกรณี ที่ไม่ซับซ้อน เช่นหมิ่นประมาท ไม่จำเป็นต้องใช้ระยะเวลาในการตัดสินที่นานเลย หลักฐานข้อมูลที่มีส่วนใหญ่ จะอยู่ในช่วงเวลานั้นๆ ไม่จำเป็นต้องสืบค้นอะไรมากมาย การตัดสินคดีที่เร็วขึ้น น่าจะเป็นบทเรียนหรือตัวอย่างแก่ผู้อื่นได้ แต่ถ้ายังมีการยืดเยื้อกันด้วยกฎหมายได้ อย่างนี้คนมีตังค์เขาไม่กลัวหรอกครับ เพราะกว่าจะตัดสิน กว่าจะลงโทษ พอดีเขาแก่ตายก่อนแล้ว

ส่วนเรื่องเอกสิทธิ์คุ้มครอง ผมว่าควรมีขอบเขตที่ชัดเจนมากกว่านี้ เช่น ไม่คุ้มครองกรณีอาญาร้ายแรง เป็นต้น ไม่ใช่คุ้มครองไปหมดทุกเรื่อง และกรณีที่เป็นอาญาร้ายแรง ควรให้งดทำหน้าที่ก่อน เหมือนข้าราชการที่อยู่ระหว่างสอบสวน ต้องย้ายà¸��อกจากตำแหน่งนั้นๆก่อน