จริงหรือไม่ รู้ธรรม จึงไม่หยำเป?

การรู้ธรรม มีหลายระดับครับ

ถ้าแค่รู้จัก ว่ามีหลักธรรมอะไร แปลว่าอย่างไร แต่ไม่สนใจนำไปปฏิบัติ ก็หยำเปได้

แม้แต่ผู้ที่สนใจธรรมนำไปปฏิบัติ ก็ยังมีหลายระดัีบ รู้ลึกซึ้งไม่เท่ากัน

ส่วนใหญ่สนใจปฏิบัติในส่วนที่คิดว่าจะนำความสุขสมหวังมาสู่ตน ยังเห็นแก่ตัวอยู่ ยังเป็นปุถุชนทั่วไป เมื่อผิดหวังก็จะขาดสติ ขาดธรรมมะได้

แต่ถ้ารู้ลึกซึ้งและปฏิบัติธรรมอยู่เสมอ จนเป็นคนใจเย็นมีสติสัมปชัญญะอยู่เสมอ ก็จะทำใจปล่อยวางได้ แม้ประสบปัญหาก็ไม่ขาดสติไม่ขาดธรรม

ตราบที่ยังคงเป็นปุถุชนธรรมดา อารมณ์เจ็บปวดมีขึ้นได้เสมอ แต่การถ่ายทอดและแสดงออกต่างกัน การที่เรามีธรรมะในจิตใจ ไม่ใช่ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดไม่เป็น เพียงแต่อาจควบคุมและระงับได้มากกว่าคนอื่น ที่มีคนบอกว่า เอาธรรมะเข้าข่มไงคะ การแสดงความเจ็บปว��¸”ออกมาเป็นเรื่องปกติ ไม่เกี่ยวกับการมีธรรมะหรือไม่ เพียงแต่อยาขาดสติเป็นพอค่ะ

ประเทศเรามีผู้รู้ธรรม แต่ยังตัด หรือควบคุมตนเอง

ให้อยู่ในความถูกต้องดีงามไม่ได้เยอะครับ

บาง(หลาย)รายเป็นนักบวช เป็นคนธรรมดาก็มาก

พบเจอเป็นข่าวโด่งดังบ่อยๆ

ส่วนการจะอ้างความทุกข์ทรมาน ของตนมาเป็นเหตุ

มันก็เหมือน โจร หรือ ขโมย อ้างว่าทำผิดกฎหมายเพราะยากจน

มันไม่น่า จะเอามาอ้าง หรือนำมาเป็นแบบอย่างนะ

คนอื่นที่แย่กว่าตั้งเยอะแยะ เขายังไม่ทำเลย

โจโจ้ซัง บอกว่าตายเสียดีกว่าอยู่อย่างไร้เกียรติ์

ลูกเสือไทยยังมีคติ ว่าเสียชีพอย่าเสียสัตย์ เสียเข็มขัดอย่าเสียกางเกง.......

.....เป็นจริงอย่างยิ่ง หากเราครองธรรม ในชีวิตประจำวัน เราก็จะใช้ชีวิตอยู่ในขอบเขตแห่งธรรม

....คนหนึ่งคน ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเกินกว่าใจจะรับไหว มีโอกาศไหมที่คนๆนั้นจะขาดธรรม..หากขาดซึ่งสติแล้ว ธรรมมะก็ช่วยอะไรไม่ได้ มีสติ ตั้งมั่น ปล่อยวางเรื่องที่ผ่านไป อย่าไปเก็บเกี่ยว อย่าไปจดจำ ทุกข์นั้นอยู่ที่ใจ เจ็บก็อยู่ที่ใจ..มีประโยชน์อะไรที่จะปล่อยให้ใจหยำเป...

ผู้ที่รู้ธรรม ก็จะรู้จักการควบคุมสติ อารมณ์ มีปัญญาที่จะพิจารณาว่า สิ่งใดถูกควร สิ่งใดไม่ถูกควร จะมีการพิจารณาถึงสิ่งที่เห็น และสิ่งที่่จะกระทำ และผลที่จะได้จากการกระทำ เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วจะทำหรือไม่จะมีตัวบ่งบอกเองว่าควรหรือไม่ควรทำ สำหรับความเจ็บปวดเกินกว่าที่จะใจจะรับได้นั้น ถ้าผู้รู้ธรรมอย่างลึกซึ้งแล้วก็รู้ได้ด้วยสติ ปัญญา เองว่าเกิดจากอะไร และทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เค้าจะใช้สติ ปัญญาพิจารณาเองว่าอะไร อย่างไร ทำไม

รู้ธรรมแต่ไม่ทำ ก็ใช้ชีวิตหยำเปได้เหมือนกัน

คนที่ไม่ได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวดเกินกว่าใจจะรับไหว ก็มีโอกาสจะขาดธรรมะได้เหมือนกัน เพราะมันอยู่ที่มโนธรรมของจิตใจคนๆนั้นต่างหากว่าเข้าใจหรือไม่ว่า คนเราจะดีชั่วอยู่ที่การกระทำของตนเอง ไม่ต้องไปโทษคนอื่นหรือโชคชะตาฟ้าดิน

ผู้รู้ก็ไม้ได้หมายความว่าจะรู้ทั้งหมด แต่ก็ยังดีกว่าไม่รู้

คนที่รู้แท้ถึงสัจธรรมแห่งการเกิด แก่ เจ็บ ตาย เพราะเหตุผลปัจจัยอะไร ย่อมรู้ธรรมนั้นว่าควรแสดงภาวะของใจเช่นไร

การฟุ้งซ่านในสิ่งนั้นคงไม่มากเกินกว่าใจจะรับได้

ผู้รู้แจ้งจะพ้นทุกข์ได้อย่างง่ายดาย ผู้ที่ไม่รู้ธรรมจริงเท่านั้นที่ยังวนเวียนอยู่กับความทุกข์

SURE.

ปุถุชน คือ เครื่องแสด��¸‡à¸§à¹ˆà¸²à¸ˆà¸´à¸•à¸¢à¸±à¸‡à¸à¸¥à¸±à¸šà¸à¸¥à¸­à¸à¹„ด้เสมอตลอดเวลา

เพราะใจยังไม่เห็นแจ้งว่าตัวเราไม่มี ความยึดมั่นถือมั่นในกายใจจึงยังมี

เมื่อยึด เมื่อรัก ก็เกิดอาการผิดหวังได้อย่างมากที่สุด

ลองมีเหตุการณ์อะไรมากระทบแรงๆ หากขาดสติแล้ว

ก็ไม่ต่างอะไรกับคนไม่เคยศึกษาธรรมะค่ะ

เพราะธรรมะที่มีนั้นเป็นธรรมะที่ทรงจำไว้ ยังไม่เข้าถึงใจอย่างแท้จริง

สังเกตดูเอาเถอะคะว่าใจปุถุชนอย่างเราโง่หรือไม่โง่

เช่น บางครั้งก็รักคนที่ไม่ควรรัก หรือบางครั้งทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดีแต่ก็ยังอยากทำ

แต่พระอริยบุคคลท่านมีศีล5เป็นปกติ คือไม่ต้องตั้งใจงดเว้นจิตท่านก็ไม่เอาเลย

ดังนั้นการสำมะเลเทเมาจึงไม่เกิดขึ้น การขาดสติยาวๆเหมือนปุถุชนจะไม่เกิดขึ้นอีก

อบายปิดแล้วสำหรับท่าน การศรัทธาในพระรัตนตรัยที่กลับกลอกเหมือนปุถุชนก็ไม่มีแล้วค่ะ