คำพูดกับการกระืทำ อย่างไหนที่คุณคิดว่าน่าเชื่อถือได้มากกว่ากัน?

ถ้าจะหลอก มันใช้ได้ทั้งสองมุขล่ะครับ

ผมหลอกกินขนม ฟรี ไม่จ่ายตังค์มาเยอะแล้ว

ต้องวินิจฉัย ที่เจตนา โดยตัดความรู้สึกรัก โกรธ หลง นิยมบูชา

หรือเอาศรัทธาส่วนตัวออกไปก่อนครับ

ถึงจะซึ้งแจ้ง ในแสง แห่งรัก

โอ้ว่าอนิจจาความรัก พึ่งประจักษ์ดังสายน้ำไหล

ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป ที่ไหนเลยจะไหลคืนมา

สตรีใดในพิภพจบแดน ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า

ด้วยใฝ่รักให้เกินพักตรา จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์

โอ้ว่าน่าเสียดายตัวนัก เพราะเชื่อสิ้นหลงรักจึงช้ำจิต

จะออกชื่อลือชั่วไปทั่วทิศ เมื่อพลั้งคิดผิดแล้วจะโทษใคร

มาจากอิเหนา ตอน ลานางจินตหรา ***

ถ้าเอาตามวิสัยของคนทั่วๆ ไปแล้ว ทุกคนก็อยากจะได้แบบว่า...ทั้งบอกรัก

แล้วก็แสดงให้เห็นว่ารักไปพร้อมๆ กันแหละครับ แต่ก็อย่างว่าแหละครับ

ต่างคนก็ต่างจิตใจ ภูมิหลังการเลี้ยงดู หรือ อบรม แต่ละคนไม่เหมือนกัน

บางคนอาจบอกว่ารัก แต่แสดงออกไม่เป็นว่าคนที่รักกันเค้าต้องทำยังไง

บางคนก็เป็นประเภทปากหนัก คำว่ารักไม่เคยที่จะเอ่ย แต่การกระทำกลับ

แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ารัก แต่สำหรับบางคน...ก็แค่พูด ๆ ทั้งที่ไม่ได้

รู้สึกอะไรจริงจัง อย่างผมเอง..จัดอยู่ในประเภท..รักน่ะ แต่ไม่กล้าบอก

เอิ้ก ๆ ๆๆ แต่ยังไงซะ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ขึ้นอยู่กับใจเรานั่นแหละครับ

ว่าจะให้เพียงเหตุผล หรือใช้เพียงแค่ความรู้สึกเพียงอย่างเดียว แต่สำหรับ

ผมแล้ว...รักมันไม่มีเหตุผล แต่ผมรู้ถึงเหตุผล ว่าทำไม่ถึงรัก อิอิ

คำพูดเป็นลมปาก ผ่านมาก็ผ่านไป แต่การกระทำสามารถสัมผัสได้ด้วยความรู้สึกที่จริงใจกว่า

สรุปได้ว่า ทำย่อมดีกว่าพูด พูดแล้วไม่ทำมันก็เปล่าประโยชน์

กายคือเปลือกนอกที่ทำให้คนอืนเค้ารู้ว่าไอ้นี่เป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน

ใจ คือ ตัวตนแท้จริงองเรา ซึ่งเราหลอกตนเองไม่ได้ แต่อาจจะหลอกผู้อื่นได้ด้วยภาษากายที่สื่อออกมาจากใจ

เพราะฉะนั้น การเชื่ออะไรก็ตามมันควรจะมีเหตุและผล

เหตุ คือ ใจ

ผล คือ กาย

เอา 2 อย่างนี้มาเรียนรู้คนๆนั้นด้วยเวลาที่เหมาะสม

ก็จริงนะที่ว่า คำพูดเป็นแค่เพียงลมปากพูดแล้วก็ผ่านเลยไปเป็นลมเป็นแล้ง แต่ผู้หญิงเราถ้ารัก

ใครสักคนแน่นอนย่อมต้องการฟังคำว่า รัก และ ห่วงใย จากปากคนที่ตัวเองรัก ส่วนการกระทำ

นั้นแน่นอนต้องแสดงออกให้คนที่ตัวเองรักได้รับรู้อยู่แล้ว

แต่มีอีกประเภทหนึ่งที่ไม่กล้าพูดด้วยเหตุเขิน อาย หรืออะไรไม่ทราบได้แต่การกระทำฟ้องได้

หลายอย่างว่ารักและชอบเราห่วงใยเรา เราเองก็ต้องพยายามเข้าใจฝ่ายตรงข้ามด้วยเพราะอุป

นิสัยคนเราไม่เหมือนกัน อย่างไรเสียต้องให้กาลเวลาเป็นเครื่องตัดสินและพิสูจน์อย่าเพิ่งด่วน

ตัดสินใจอะไรเร็วเกินไป เรื่องแบบนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปค่ะ

....สำหรับเรา ชอบที่การแสดงออกมากกว่าค่ะ ทำให้รู้ว่ารัก..ไม่ใช่พร่ำแต่ปาก แต่การกระทำมันไม่ใช่...ถึงแม้จะบอกว่ารักแต่ไม่แสดงออก ถึงงัย...ความรู้สึกมันก็ต้องบอกอยู่ดีว่า"รัก"

"รักนะ..แต่ไม่แสดงออก".....หรือ "ปากหวาน...ก้นเปรี้ยว" แล้วแต่คนครับ ต้องดูกันระยะยาวครับ

คนแบบนี้ เยอะจังค่ะ รักแต่ปาก ห่วงแต่ปากนะ ก็พูดมันง่ายกว่าทำนี่คะ

จริงๆ แล้ว ใจคุณก็รู้ใช่ไม๊หล่ะ ว่าควรเชื่อถือใคร แต่บางที ลมปากมันหวานจับใจ เลยยากจะตัดใจ ใช่ไม๊น๊า

ไม่คนไม่น่าคบเลยครับ ถ้าเป็นอย่างนั้น

ครึ ครึ ครึ ผมดูตัวอักษรที่คุณพิมพ์ออกมา พาให้หัวเราะก๊าก..

คำพูดกับการกระึทำ อย่างจิตใต้สำนึกพยายามจะถ่ายทอดออกเป็น คำพูดกับการกระทืบ(ฮา..)

วุ้ย..ถามเรื่องความน่าเชื่อถือ

พระทั่นบอกแล้วว่า..อย่าเชื่อเพราะทำตามๆกันมา ได้ฟัง ได้เห็น หรือเห็นเป็นคนน่าเชื่อถือเฉกอาตมาเอง(พระนะ ม่ายช่าย..ผ้ม..) เป็นต้น

เค้าให้ใช้สติปัญญาเข้าไตร่ตรองหาเหตุหาผล ความเป็นมาและความเป็นไป(ได้) แล้วสรุปออกมา

บางครั้ง คิดไปคิดมา ก็ทะลุออกมาเอง เชื่อถือแล้วได้อะไร(ฮา..จริงๆน่ะ)

อย่างเข้าใจ สุขมันมาแล้ว(เชื่อ) เดี๊ยวก็ไป ทุกข์(ไม่เชื่อ)มันมาแล้ว เดี๊ยวก็ไป

ควรเชื่อในตัวเรามากกว่า ว่าเชื่อถือได้แค่ไหนที่จะพูดจะทำไรไร

เชื่อ..ในตัวเรา ให้ได้เสียก่อน จึ่งค่อยไปเชื่อคนอื่นเค้า(ฮา)

รึเป็นเพราะ รู้..ว่าตัวเองเชื่อถือไม่ได้(โลเล โกหก เอาตัวรอดไปวันๆ ฯลฯ) จึงพยายามไปหาความมั่นใจ(เชื่อ)จากคนอื่น นั่นก็เป็นธรรมดาของคนทั่วไป คิดไรมาก กะอีแค่คำพูดกับการกระทำ(ของคนใกล้ตัว) ดู ดู และก็ดู เดี๊ยวก็เบื่อที่จะดูอีก ก็เท่านั้น(ฮา)

ดูที่เราดีก่า..ฮ่า ฮ่า ฮ่า(ยิ่งดูยิ่งขำ..ตัวเอง)