คำแนะนำที่ดีที่สุดเมื่อคุณต้องเจอกับเหตุการที่ร้ายแรงและน่ากลัวติดต่อกันจนคุณอ่อนล้าและหมดกำลังใจ?

ทุกคนที่เกิดมาในโลกนี้ ต้องผ่านวาระแห่งความมี "วิกฤติ" กันทั้งนั้นโดยแทบไม่มีการยกเว้น บางที่ก็ต่อเนื่องกันนาน บางทีก็สั้นๆ ถ้าไม่ตาย หรือพบจุดจบแห่งชีวิตในโลกนี้เสียก่อน สิ่งนั้นก็จะเป็นบทเรียนที่สำคัญและยิ่งใหญ่ เป็นเสาคานหลักอันสำคัญเสาหนึ่ง ของชีวิตที่ยังเหลืออยู่

แต่เขาจะเป็นเหมือนคนที่เพิ่งพื้นไข้ ยังอ่อนล้า และไม่มีกำลังมากนัก และเขาถ้าได้รับการพักฟื้นเพียงพอ มีอาหารดี มีโอกาสฝึกฝนออกกำลังกาย และรับการดูแลจากคนรอบข้างที่ดี เขาก็จะเป็นคนเข้มแข็งได้อีกในไม่ช้า นี่คือด้าน "กายภาค"

ทางด้าน "จิตภาค" ก็สำคัญไม่น้อยกว่านั้น เช่น ความอ่อนล้าใจ ความกลัว ความผวา กำลังใจที่หมดไป มุมมองเก่า หรือมุมมองใหม่ต่อชีวิตที่ยังเหลืออยู่ มีความหมายอะไรอีกหรือไม่? จะอยู่รอดต่อไปอีกวันได้อย่างไร? เรามีความเชื่อ ความมั่นใจ มีความเข้าใจ และมีความหวังใจอย่างไรบ้าง? ทุกอย่างนี้ตั้งอยู่ในความเป็นจริงหรือไม่? หรือเป็นเพียงความใฝ่ฝัน หรือความเพ้อฝันที่ไม่แน่นอนนัก?

ข้อแนะนำและข้อคิดของผมคือ ในขณะนี้ "Live one day at a time"

คือ ใช้ชีวิตที่ไม่กังวลต่อวันพรุ่งนี้ เอาใจจดจ่อ แก้ใขปัญหาเฉพาะของวันนี้วันเดียวเท่านั้น

ปัญหาของวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ วันนี้ มิใช่พรุ่งนี้ และพรุ่งนี้ ก็มิใช่วันนี้ ไม่สับสนกัน

ถ้าคุณทำอย่างนี้ไปทุกวัน ตลอดชีวิตนี้ ภาระทางใจของคุณจะไม่หนักเกินที่จะรับได้

อนึ่ง ผมไม่ได้แนะว่า อย่าไปคิดถึงเรื่องของวันข้างหน้า หรือคิดวางโครงการสำหรับอนาคต

แต่ผมแนะว่า อย่าไปกังวลถึงวันพรุ่งนี้ กังวลเฉพาะวันนี้เท่านั้น แล้วคุณจะฟื้นตัวได้ ครับผม

คำแนะนำดีๆๆเพื่อนๆก็แนะนำไปแล้ว,

เราว่าคุณลองไปเดินๆๆดูผู้คนตามโรงพยาบาลของรัฐฯซิ คุณจะรู้ทันทีว่า คนที่อ่อนล้า เหนื่อยอ่อนทุกข์ยากจนเข็ญใจเจ็บป่วยไข้ไม่สบาย กว่าคุณก็ยังมีอีกมากมาย,

หรือไปสถานบ้านพักคนชรา หรือเด็กกำพร้า หรือผู้ป่วยทางจิต คุณจะมีไกำลังใจ"สู้กับสังคมยุคนี้สมัยนี้ได้ดีทีเดียวแหละคะ..

ส่งกำลังใจมาให้คุณ ให้พบแต่ความสุข+สำเร็จในสิ่งที่หวังตั้งใจดำเนินชีวิตในทางที่ถูกต้องนะคะ.

ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังที่สุด เอาชีวิตรอดให้ได้

อย่าทำบาป ทำชั่ว อย่างไรเราก็ต้องชดใช้ผลของมัน

ตั้งสติให้ดี อย่าท้อถอย โลกกำลังรอคุณอยู่

.....อ่านคำแนะนำข้างบน เป็นคำแนะนำที่ดี ดีทั้งนั้น ชอบบางตอนของคุณชายชาติ...

.......ใช้ชีวิตที่ไม่กังวลต่อวันพรุ่งนี้ เอาใจจดจ่อ แก้ใขปัญหาเฉพาะของวันนี้วันเดียวเท่านั้นปัญหาของวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ วันนี้ มิใช่พรุ่งนี้ และà��žà¸£à¸¸à¹ˆà¸‡à¸™à¸µà¹‰ ก็มิใช่วันนี้ ไม่สับสนกัน ถ้าคุณทำอย่างนี้ไปทุกวัน ตลอดชีวิตนี้ ภาระทางใจของคุณจะไม่หนักเกินที่จะรับได้ .....

.....ทุกวันนี้ ใช้วิธีนี้จริงๆค่ะ คิดแค่วันนี้ ไม่คิดว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร อยู่กับวันนี้ให้มีความสุข ไม่วางแผนอนาคตอันยาวไกล...ยิ่งสร้างฝัน ยิ่งวางอนาคต ก็จะยิ่งทำให้เราอ่อนล้า และหมดแรง...ใช่ว่าไม่คิดถึงอนาคตจะเป็นคนไม่เอาไหน หากอนาคตเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง...ปัจจุบันต่างหาก ที่เราจะต้องอยู่ให้เข้มแข็ง เพื่อว่ามีวันพรุ่งนี้ ...ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้มีแต่เราคนเดียวที่เป็นแบบนี้ เพียงแต่เค้าไม่ได้เล่าให้เราฟังเท่านั้น...เข้มแข็งและอดทน เวลาจะทำให้ทุกอย่างผ่านพ้น...ถึงแม้สภาวะจะไม่แตกต่าง หากใจเราเป็นสุข ก็ไม่ทุกข์แล้วค่ะ

น้ำครับ น้ำท่วมหนัก ที่บ้านลุง ท่วมก่อนคนกรุงตั้งแต่เมื่อ 23 ปีก่อน(พ.ศ.2531)

และช่างบังเอิญเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้ ที่ครบรอบปีนักษัตร(พ.ศ.2543)

น้ำแรงไหลบ่ามาท่วมอีกแล้ว บ้านลุงอยู่ในตัวเมือง ท่วมศีรษะเลยครับ

ไม่สนุก ไม่อยากจำ ไม่อยากเล่าว่าปีที่แล้วนี้ ยังท่วมอีก

ไม่มีเรื่องสนุกอันใด ที่จะเล่าให้ขำขำได้บ้างเลย

เพราะน้ำท่วมรอบปี พ.ศ.2543 มีคนตายหลายคน เพราะน้ำพาเอาโคลนมาด้วย

พอน้ำลด ลุงก็มาสำรวจข้าวของที่เสียหาย ต้องล้างเอาโคลนออก

คุณป้ามดยอดขมองอิ่มของลุง ได้ไปวาน(จ้าง)คนอยู่บ้านสองห้องถัดไป

ให้มาช่วยคัดเลือกของที่พอจะเก็บไว้ใช้ได้ต่อไปอีก

สองทุ่มกว่าเขาก็กลับ แต่ลุงยังทำงานต่อถึงตีสาม

เหนื่อยมาก เพราะทำมาสามสี่วันแล้ว นอนดึกทุกคืน

วันที่สี่หลังน้ำลด คุณป้าออกไปหาซื้ออาหารแต่เช้า เปิดประตูหน้าบ้าน

ทิ้งไว้แคบเคบ เพราะประตูโดนน้ำท่วมเปิดปิดไม่สะดวกแล้ว

เวลานั้นประมาณเก้าโมงเช้า ลุงได้ยินเสียงคนเข้ามาในบ้าน

ก็ลงบรรไดมาดู และตรงครึ่งทางที่พักบรรได มีช่องลมให้แอบมองลอดออกไป

ที่ห้องหน้าบ้าน ลุงเห็นชายผู้มาเป็นผู้ช่วยป้าคัดของ กำลังยกกาละมังสมบัติ

ที่ลุงคัดไว้ ซึ่งมีสิ่งของบางชิ้นที่มีค่าทางใจ รวมทั้งมีสร้อยเส้นเล็กรวมอยู่ด้วย

ยังไม่ทันก้าวต่อลงจากครึ่งทางบันได เมียเขาที่เป็นแม่ค้าข้าวแกง

ถลันเข้ามาก่อนสามีเสียอีก ยืนขวางและทำทีส่งเสียงถามลุงว่า จากินอารัยคร้า

ซึ่งโดยปกติ ลุงก็ไม่ได้เป็นขาประจำของเขา และเจอเหตุการณ์อย่างนี้

รู้สึกเข่าอ่อน หมดกำลังใจ เพราะไม่เห็นด้วยอยู่ก่อนแล้วตั้งแต่ที่ป้าไปเรียกเขา

มา เหนื่อยมาหลายวันแล้วด้วย ไม่อยากบอกว่า ลุงเคยเป็นคนไข้หมอหัวใจ

มาแต่ก่อน เวลานั้นสมองไม่สั่งงานเลยว่า ควรต้องทำอย่างไรต่อ

ความรู้สึกขณะนั้น เสมือนว่ามีสัมภเวสีมาขอส่วนà��šà¸¸à¸ แต่จาคะจิตยังไม่บังเกิด

จวบหลายปีผ่านไป ลุงหายเหนื่อยแล้วละซี บางทีก็เกิดความสงสัยตัวเองว่า

ทำไมวันนั้น ลุงไม่เดินแหวกนางเมีย วิ่งไล่ตามสามีเขาไป เพื่อเรียกเอา

ของเราคืนมา จะมีคัยยกนิ้วให้ว่า เสียอะไรก็ให้ไปเถอะ แต่ขอให้เรามีวันดีดี

ที่มาอุ่นอยู่ในรู้รอบด้วยกันในวันนี้ดีกว่า จริงมั้ยล่ะครับ

คริ คริ ขอโทด ลุงทำน้ำผึ้งหยดตรงนี้ซะแร้ว !!

ปัญหาและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของแต่คนมันคือวัคซีนสร้างภูมิคุ้มกันให้แข็งแรงเพื่อต่อสู้กับเหตุการณ์ต่างๆที่อาจจะเกิดขึ้นกับเราอีกจะทำให้เราเป็นคนที่แข็งแรงและสามารถยืนด้วยขาทั้งข้างของเราได้ด้วยความภาคภูมิใจ

อยู่่นิ่งสงบ คิดทบทวน ถึงทุกสิิ่ิ่ิ่ิ่ิ่งที่เกิดขึ้้้้นว่่าเป็นเพราะอะไร แล้วแก้ไขให้ตรงจุดที่เกิิด

อย่างที่คุณชายชาติบอก นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หลายๆ ครั้ง บางคนอาจจะคิดว่าเรื่องแค่��¸™à¸µà¹‰à¸à¹‡à¸—้อเสียแล้วหรือ ความอดทนของคนเราไม่เท่ากัน แต่อาจจะคิดไว้เสมอว่าเรื่องหนักๆ อย่างนั้น ทำไมเราถึงผ่านมาได้ หลายๆ คนผ่านมาได้ ไม่เห็นตายสักหน่อย จริงครับในที่สุดเราก็ผ่านไปได้

ฉะนั้นอดทนแล้วรอดูครับ แล้วจะรู้ว่าที่หลายๆคนเคยให้กำล้งใจว่า สักวันแล้วมันจะผ่านไป

ผมเป็นคริสเตียน (ผู้เชื่อถือและดำเนินชีวิตตามแนวทางของพระเยซูเจ้า) มีความเชื่อมั่นในพระเจ้า ถ้าเป็นได้ก็อยากแนะนำให้ทุกท่านศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับพระเจ้าก่อน เมื่อท่านได้รู้จักเป็นผู้เชื่อในพระเจ้าอย่างแท้จริงแล้ว คำแนะนำในกรณีที่คุณถามจากผมก็คือ "จงเชื่อมั่นและไว้วางใจในพระเจ้า อย่างสุดใจ อธิฐานขอให้พระองค์ทรงช่วย แล้วทุกอย่างจะจะดีขึ้นอย่างแน่นอน" "Trust God with all your heart and everything will be ok"

เหตุการณ์ที่ร้ายแรงและน่ากลัวติดต่อกันของคุณเป็นเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพไหม เพราะสังเกตเห็นตั้งคำถามมาในหมวดหมู่นี้

ความเจ็บป่วยไม่สบายเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต เพราะชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงไม่คงทน(อนิจัง) ทนอยู่ในสภาพเดิมได้ยาก(ทุกขัง) ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงจะไปบังคับให้เป็นไปอย่างที่เราต้องการไม่ได้(อนัตตา) ความเข้าใจเช่นนี้เป็นการเริ่มต้นให้เห็นความเป็นจริงในชีวิต ที่เมื่อเราคิดได้ มีความเข้าใจก็จะเริ่มเข้าใจอะไรดีขึ้น การดำรงชีวิตอยู่อย่างมีสติ เป็นสิ่งสำคัญอย่างแรก

อย่างที่สอง เมื่อมีสติแล้วเราจะรู้ว่าควรทำอะไรได้บ้าง

อะไรๆที่เกิดขึ้นย่อมมีที่มาที่ไป เป็นไปตามเหตุปัจจัย สำหรับการแก้ไขปัญหาก็ควรแก้ที่สาเหตุ ถ้าเจ็บป่วยไม่สบายจะรักษาก็ต้องรักษาที่เหตุที่เกิดโรคภัยจึงจะจัดการได้อย่างเด็ดขาด เหมือนเราเป็นฝีหนอง จะรักษาอย่างไรก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้นถ้าไม่เอาฝีหนองออก ถ้าเราไม่รู้สาเหตุก็ควรหาความรู้ ปรึกษาผู้รู้ ถ้าเกี่ยวกับเจ็บไข้ไม่สบายก็ควรหาคุณหมอเพื่อวินิจฉัยสาเหตุเพื่อจะแก้ปัญหาได้อย่างตรงจุด มิฉะนั้นถ้าทำอะไรที่คิดว่าแก้แต่จริงๆกลับทำให้มีปัญหามากขึ้น ก็อาจเป็นเหตุให้มีปัญหาติดต่อกันและร้ายแรงกว่าเดิมได้ สำหรับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีทางแก้จริงๆ โดยที่มีการวินิจฉัยแล้ว ก็ยอมรับผลที่เกิดขึ้น ยอมรับความจริงนี้ แล้วหาทางบรรเทา แล้วอยู่กับความจริงนี้ให้ได้ การยอมรับความจริงนี้ไม่ได้หมายถึงยอมแพ้ คนละความหมาย ยอมรับเพื่อเข้าใจรับรู้ความเป็นไปที่เราอาจหลงอยู่ บางทีเมื่อตระหนกรู้ในความจริงมากๆ เราตื่นรู้บ่อยครั้ง เกิดปัญญาในปัญหาก็ได้ เพราะรู้จริง ปาฏิหาริย์ก็อาจเกิดขึ้นจริง

สำหรับความอ่อนล้าและหมดกำลังใจ ใครๆก็มีได้ แต่ว่าเราอย่าจมกับความความคิดนี้นานๆ

ความเชื่อมั่นในใจที่จะต้องสู้น้อยลงได้ ก็เพิ่มขึ้นได้

ใจเราเป็นใหญ่คิดอย่างไรก็เป็นเช่นนั้น

ใจมีผลต่อกายด้วย ใจอ่อนแอร่างกายก็ย่อมอ่อนแอตาม

ถ้าปิดใจว่าไม่ได้เสียแล้ว จะมีทางได้ทางสำเร็จได้อย่างไร

ตรงข้าม

ถ้าแม้รู้ว่ามีโอกาสน้อยเพียงไร แต่มีความเชื่อมั่น มีความหวังที่จะอยู่สู้ต่อไป ก็ย่อมมีทางเป็นไปได้

เรามีเพลงที่ดีเพลงหนึ่ง ไม่รู้คุณจะอยากฟังไหม เราเคยลงในนี้ครั้งหนึ่งแล้วเมื่อไม่นาน ขอนำลงมาอีกครั้ง

คิดว่าน้องคนที่ร้องเองก็เป็นผู้สู้ชีวิต น้ำเสียงที่ถ่ายทอดก็กินใจ หวังว่าคุณจะมีกำลังใจนะ

"น้องบิวร้องเพลงศรัทธา.avi"

http://www.youtube.com/watch?v=Hei6G9L2_2U