คิดเล่นๆว่า ถ้าเหลือเวลาอีก 7 วันจะเสียชีวิต จะทำอะไรกันค่ะ?

ล้างเท้าให้แม่ ขอขมาท่านที่เคยล่วงเกินทั้งทางกาย วาจาใจ แต่ไม่ต้องบอกว่าจะไปแล้ว กราบเท่าท่านที่ให้เรามาเกิดบนโลกนี้ ที่เหลือก้สวดมนต์ภาวนาให้เจ้ากรรมนายเวร เทวดาประจำตัว แผ่เมตตาให้แก่สรรพสิ่งทั้งสามโลก ทำใจให้สงบคิดแต่สิ่งที่เคยทำดีมา

จัดการพินัยกรรมให้เรียบร้อย เรื่องไหนที่ยังทำค้างคาก้สั่งไว้ให้เรียบร้อย สุดท้ายก็บริจาคร่างกายให้โรงพยาบาลไป ยังไงก็ไม่ได้ใช้แล้วนิ

อะไรที่จะทำและไม่ทำเพื่อตัวเองนั้นก็คงไม่มีแล้ว

เพราะได้เตรียมตัวพร้อมไว้หมดแล้วเมื่อ 3 ปีก่อน

คงหันไปช่วยเหลือคนอื่น ๆ ให้มากขึ้นกว่าเดิมอีก

แล้วตั้งตัวแทนที่มีจิตอาสาให้ทำอย่างนี้เหมือนกัน

7 วันนี่ น้อยมากเลยนะคะ

สิ่งแรกแลยคือจัดการเคลียร์ทุกอย่างที่คั่งค้าง ให้เสร็จสิ้น

ส่งมอบสิ่งต่าง ๆ เช่น ทรัพย์สิน ภาระ ��ละสิทธิต่าง ๆ ให้กับผู้ที่เหมาะสม

หรือถ้าจัดการไม่ทันก็ควรเขียนสั่งเสียไว้เป็นลายลักษณ์อักษรถึงการจัดการสิ่งต่าง ๆ หลังจากที่เราไม่อยู่แล้วให้เรียบร้อย

จากนั้นเก็บเสื้อผ้าไปปฎิบัติธรรม รอเวลาที่จะได้จากไปอย่างสงบ สบาย ไร้ซึ่งห่วงและความกังวลใด ๆ

ปฏิบัติธรรม ปลงจิตใจให้สงบ ตอบแทนคุณพ่อแม่และผู้มีพระคุณค่ะ

ถ้ายังแข็งแรงเหมือนปัจุบันก็จะทำอะไรที่มีประโยชน์ต่อตัวเองเองและสังคมเยอะๆ

Spend all those times with our love ones.

ไม่ต้องคิดเล่นๆหรอกครับคิดจริงๆเลย เอาเล่นก่อนนะ คนมันก็มีแค่เจ็ดวัน ไม่วันจันทร์ ก็วันศุกร์ ไม่วันศุกร์ก็วัน ไหนสักวันใน เจ็ดวัน

แต่ถ้าสมมุติว่ารู้ล่วงหน้าว่า จะจบชีวิตในเจ็ดวัน เหอ เหอ ผมว่า เข่าอ่อนทำไรไม่ถูกหรอก แถมนอนไม่หลับ อาจตายก่อนถึงเจ็ดวัน ก็ได้ แต่ถ้าบอกกันล่วงหน้า ก่อน สามเดือน หกเดือนอาจมีเวลาคิดทำสิ่งที่คั่งค้างเอาไว้ ให้จบ

ถ้าเจ็ดวันไม่น่าจะพอหรอก แค่นั่งปลงอนิจัง ก็ ตายแร้ว เอิ๊กๆๆ

ดูจากในละคร มีทั้งท้อแท้ สิ้นหวัง ห่วง อาลัยอาวรณ์อีกมากมายนัก กับโลก

ส่วนที่ตอบได้จริงๆ ถ้าพิเศษขนาดนั้น คงเหมือนคนทั่วไปในละครที่เป็นเพรียงมนุษย์เดินดิน

ที่จะต้องทำ จะมีกระจิตกระใจทำได้อย่างไร ความหดหู่ ความเศร้าเสียใจมาแทนที่หมด

หมดกำลังใจ หมดความฝัน แต่ไม่หมดที่จะห่วงหา คนที่อยู่ข้างหลัง

ใจหมดแรง กายหมดใจ ทำอะไรไม่ได้ สมองอาจหยุดนิ่งไปชั่วขณะ คิดอะไรไม่ออก

......ผมคงเป็นเช่น ปุถุชน..เช่นนี้แลครับ..................เศร้าใจจัง

แม้ไม่ใช่คำถามใหม่..แต่ก็เป็นคำถามที่ดีมากๆ

เพื่อหมั่นทบทวน พิจารณาถึงสัจธรรม ความจริง

เมื่อมีเกิดขึ้น ก็ต้องมีดับไป เป็นธรรมดา

กลัวก็ต้องพบ ไม่กลัวก็ต้องพบ ความตาย อันมีอยู่

ถ้าได้สิทธิพิเศษ รู้วันตายล่วงหน้าจะทำอะไร

ความรู้สึกตอนนี้คงคิดว่าไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ

แต่จะถือโอกาสที่เหลือ รำลา บอกเล่า ถึงความเป็นจริงที่เที่ยงแท้ของชีวิต

กับญาติกาวงศา ลูกหลาน เพื่อนรัก ให้หมั่นพิจารณาถึงคุณค่าชีวิตไว้เสมอๆ

ว่า "ขอให้ดำเนินชีวิต ด้วยความไม่ประมาทเถิด"

*คิดว่าตัวตนเป็นผู้ป่วยนอก*

(ตัวตนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ)

โรคประสาทหลอนจิตอ่อนไหว