ถ้าคุณมีอะไรที่ค้างคาใจคุณอยู่คุณจะทำอย่างไร?

ถ้าไปเอาออกจากใจแล้วเลือดมันพุ่งทะลัก ก็ปล่อยไว้ยังงั้นก่อนครับ

เดี๋ยวให้หมอ หรือผู้ชำนาญการเอาออกดีกว่า

แต่ถ้าพอถอนไอ้ที่ปักออกได้

เจ็บกันคนละนิดหน่อย ปล่อยไว้ก็ยิ่งปวด ผมคงเอาออกเลย

ไม่ปล่อยให้มันเด่คาอยู่ให้เจ็บชำ้นำ้ใจกันหรอก

เก็บเอาไว้จนกว่าจะถึงเวลาอันควรและเหมาะสมนั่นแหละถึงจะได้หยิบยกขึ้นมาพูดเพื่อเคลียความในใจกันไปเลยยย

แต่จะไม่เก็บเอาไว้คนเดียวเพราะเป็นการอมทุกข์ไว้คนเดียวไม่ดีแน่ๆ

สิ่งที่ค้างคาใจ แก้ได้แก้ ถ้าแก้ไม่ได้ก็ปล่อยมัน อะไรจะเกิดก็เกิด คิดตั้งรับจะดีกว่าที่จะค้างคาใจไว้

แสดงออกในความเป็นตัวตนของตนเอง....แล้วก็ใช้การสนทนาแม้จะมีอคติอยู่บ้าง

แม้ชอบไม่ชอบ เข้าใจไม่เข้าใจ ยอมรับมันซะ เป็นเรื่อง..ธรรมดาที่สุดในโลกเบี้ยวๆ

ต้องรีบถ้าหรือหาครับตอบให้รู้เรื่อง แต่ถ้าเรื่องไม่มีประโยชน์ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ อย่าเอามาคิดให้ปวดหัว

ถ้าผู้นั้นเป็นคนที่รู้จักกันดี เป็นญาติพี่น้อง เป็นเพื่อนในทีมงานเดียวกัน ถ้าต้องการให้หมดความค้างคาใจ ควรไปหาเขาสองต่อสอง และปรับความเข้าใจด้วยความสุภาพอ่อนโยน และให้เกียรติผู้นั้น ไม่คุกคามหรือใช้อารมณ์ และไม่ใช้ถ้อยคำรุนแรง ถ้าตกลงกันได้ ความสัมพันธ์ก็จะมีได้อย่างเดิม

ถ้าตกลงกัน หรือปรับความเข้าใจไม่ได้ ควรหาผู้ใหญ่ที่ทั้งสองฝ่ายนับถือและยอมรับมาช่วยเป็นพยานในคำสนทนานั้น เพื่อทุกถ้อยคำจะมีพยานเป็นกลางรับทราบไว้ให้ทั้งสามฝ่าย (คู่กรณีและผู้เป็นคนกลาง) ถ้าตกลงกันหรือปรับความเข้าใจไม่ได้ ให้ประชุมปรีกษาผู้ใหญ่ที่มีความคิดเห็นเป็นที่น่าเคารพพร้อมๆกันหลายคน น่าจะได้คำแนะนำที่ดีที่เป็นที่น่าพอใจ

ความขัดแย้งส่วนมาก ถ้าทำอย่างนี้ จะสิ้นสุดไปด้วยดึ ไม่ลามปามต่อไปอีก ครับผม

กับแฟนนะค๊ะ ถ้าเป็นเรื่องเล็กๆ จะปล่อยเลยตามเลยค่ะ

เพราะถ้าเราเริ่มถามเขาก็จะอธิบายจนเรารำคาญ

สุดท้ายก็จบลงด้วยการเถียงกันค่ะ

แต่ถ้าเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่ จนเราอยู่เฉยไม่ได้

ก่อนจะคุยกัน เราจะต้องหาข้อมูลและเหตุผลเอาไว้เถียงเขาค่ะ

เพราะเวลาเถียงกัน เหตุผลของใครแข็งแรงกว่าอีกฝ่ายก็ยอมถอยค่ะ

ถ้ากับเพื่อน ก็จะคุยกันตรง ตรง ทุกเรื่องเลยค่ะ

ต้องพูดบ้างอะไรบ้าง

ต้องดูก่อนว่า ที่ค้างคาใจนั้นกับตัวเอง หรือกับเพื่อน หรือกับคนในครอบครัว,

ถ้าค้างคาใจ"ตัวเอง" ก็ต้องหาสาเหตุว่า เรื่องอะไร แก้ไขได้ไหม ต้นเหตุอยู่ที่ไหน อยากจะให้ปลายเหตุจบอย่างไรฯต้องค้นให้พบค่ะ เมื่อพบแล้วก็แก้ไขให้กระจ่าง เมื่อกระจ่างแล้วก็"จบ"อย่าให้ติดค้างในใจอีก,

ถ้ากับเพื่อน เราก็ต้องเปิดใจพูดคุยถามไถ่ เรื่องราว ว่าอะไรอย่างไร คุยแบบเปิดกว้าง ยอมรับว่าความจริงที่เขาบอก หรือไม่จริงอย่างที่เขาคิด ให้กระจ่างแจ้งให้ได้ แบบใจเย็นๆๆด้วยค่ะ,

ถ้ากับคนในครอบครัว ก็พูดคุย สอบถามความเป็นมา เป็นไปว่าอะไร ช่วยกันแก้ไข อย่างสมัครสมานสามัคคีในหมู่เครือญาติและในครอบครัว ให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน อย่าให้คิดค้างคาใจ ไม่ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฯค่ะ,

ทุกอย่างต้อง"พูดคุยกัน"ค่ะ อย่าคุยในใจ+คิดเองเออเอง จะเข้าข่าย"เครียด"หรือบ้าค่ะ.

พยายามอธิบาย แต่ ผลของการอธิบาย บางครั้งก็ทำให้เลวร้ายคือ คนไม่เข้าใจ

ก็ไม่เข้าใจ คิดไปว่า น่าจะยอมรับเราได้แต่จริงๆแล้ว ไม่มีคนที่รับเราได้ทุกเรื่อง

จึงกลายเป็นจุดเน่าไม่ได้รับ การให้อภัย หรือทำให้คิดว่า พอเป็นเรื่องของเขา

เราเข้าใจได้ ยอมรับได้ แต่พอเป็นเรา ทำไมมีแต่คนเอาเป็นเอาตาย เหนื่อย..ก็มี

จนต้องปล่อยไปอย่างนั้น

บางเวลาก็คิดว่า ไม่ทำอะไรเลยจะดีที่สุด ปล่อยไปอย่างนั้น ถ้าเรื่องนั้นไม่ได้ทำ

ให้ใครเดือดร้อน แค่ใจเรา เราพอจะทำใจให้ยอมรับได้ ไม่นานเราก็จะสบายใจ

ได้เอง