การตั้งสัจจะอธิฐานว่าไม่พูดกับใคร3ปี สร้างประโยชน์อะไรให้กับสังคมบ้าง?

ดิฉันคิดว่าเป็นเรืื่องของบุคคล

ไม่ได้ยังประโยชน์แก่ใคร

งมงายไหมถ้าตัวเขาสบายดี คงทำ

ต่อไปถ้าไม่สบายดีเขาคงเลิกทำ

คำสอนทางศาสนา..ไม่มีนะ และไม่ใช่ความเชื่อ

เป็นลักษณะของความคิด กำหนดและกระทำโดยบุคคล

การแสวงหาธรรมในชีวิต การมองเห็นและการที่จะเข้าใจ

คำสอนทางศาสนา

เราอาจจะอ่านเข้าใจ แสวงหาจากผู้รู้

และปฏิบัติด้วยตัวเราเอง

สัจจะอธิษฐาน จึงเป็นเรื่องของบุคคล

การอาบน้ำห้าขันก็เป็นเรื่องของบ���คคล

มันไม่ได้ทำให้ศาสนาในใจของผู้รู้เสื่อม

แม้ว่าจะทำให้ใจของผู้แสวงหาสับสนก็ตามค่ะ

สวัสดีค่ะ

การไม่พูดจากัน พระพุทธเจ้าไม่ทรงสรรเสริญ กลับทรงตำหนิว่า เป็นอยู่เหมือนปศุสัตว์

แต่การพูดจากันนั้น มีทั้งที่ทรงสนับสนุน (กถาวัตถุ - เรื่องที่ควรนำมาพูดคุยกัน) และไม่ทรงสนับสนุน (ดิรัจฉานกถา)

การพูดจากันด้วยกถาวัตถุยังเป็นอักปัจจัยที่ทำให้เกิดปัญญา เช่น การสนทนาธรรมที่เรียกว่า สากัจฉา เพราะทำให้ได้ฟังในสิ่งที่ไม่เคยได้ฟัง หรือ เข้าใจในสิ่งที่ฟังและทรงจำไว้แล้วค่ะ

การที่จะไม่คุยกับใครเลยไม่ถือเป็นการสร้างประโยชน์นะ ลองคิดดูสิถ้ามีอะไรที่ต้องทำด้วยกันหรือทำร่วมกับผู้อื่นแล้วไม่ยอมพูดกับใครเลยสิ่งที่จะทำจะสำเร็จได้ยังไง คนเราถ้าไม่ยอมพูดกับใครเลยก็ต้องอยู่คนเดียว ไม่ทำอะไรร่วมกับผู้อื่นเท่านั้น อันนี้ไม่ได้เกี่ยวกับหลักคำสอนไหนในพระพุทธศาสนาเลยนะ ส่วนอายน้ำวันละ 5 ขันเนี่ย มันเป็นเรื่องปัญญาอ่อนมากลองคิดดูนะใครจะมัวนับขันที่อาบน้ำบ้างล่ะคะ

พระท่านคงจะใช้วิธีนี้ในการฝึกดูใจของตัวเองน่ะค่ะ

ถ้าไม่ได้พูดเราจะต้องรู้สึกหงุดหงิดใช่มั้ยคะ

ทีสำคัญคือว่าเราจะจัดการกับความฟุ้งซ่านของเรายังไง?

ฝึกวางเฉย มีสติอยู่แต่กับตัวเอง แบบรู้เฉยๆว่าใครพูดอะไร ให้เป็นแต่เพียงเสียง

ไม่ต้องไปสร้างอารมณ์มากระทบใจ ไม่ส่งจิตออกนอกไปรู้เรื่องของคนอื่น อะไรประมาณนี้มั้งคะ

ส่วนเรื่องประโยชน์กับสังคม น่าจะใช้ทัศนคติในแง่ที่ว่า

"คนส่วนใหญ่มัวแต่เหนื่อยคิดวิธีต่อสู้โลกภายนอก

เพื่อพัฒนาสถานภาพตน เขาไม่รู้ว่าถ้าเขาพัฒนาความคิด

และจิตวิญญาณตนเอง โลกภายนอกก็จะดีขึ้นตาม" (บ.อ.)

เรื่องของพระผมไม่ทราบ ทราบแต่เรื่องของคนขี้เหม็น

คุณเคยสังเกตุมั๊ยว่ามากคนก็มากเรื่อง ในเมื่อมันเรื่องมากก็ยุติเรื่องมันก็หมดเรื่อง

ในข้อวัตรทางพระพุทธศาสนาว่าด้วยธุดงค์ 32 ก็ยังมีข้อที่ว่าไม่เอนหลังนอนก็ยังมี

ในเมื่อพระท่านยังต้องใช้ชีวิตอยู่ในเมือง ท่านคงหาทางสงบด้วยวิธีการเช่นนี้แล

ช่วยลดโลกร้อนได้ เพราะว่าไม่พูดก็จะใช้พลังงานน้อย กินก็น้อย ทำให้ประหยัดทรัพยากรธรรมชาติ สมดุลระบบนิเวศก็จะไม่ขาดแหว่ง ทำให้ไม่มีรูรั่วของระบบชั้นบรรยากาศ เท่ากับว่าได้ช่วยลดโลกร้อน

เมื่อกินน้อย ก็ขี้น้อย ทำให้ใช้พลังในระบบการย่อยสลายของสิ่งปฏิกูลน้อยลง ทำให้ก๊าซคอบอนมอน๊อคไซลดน้อยลงตามไปด้วย ทำให้ลดสภาวะเรือนกระจก ทำให้ช่องโหว่โอโซนลดลง โลกก็จะเย็นลง ทำให้น้ำแข็งขั้วโลกไม่ละลาย กรุงเทพก็จะไม่จมน้ำ

ถ้าปกติพูดมากจนคนหนวกหู แล้วมาัตั้งสัจจะแบบนี้ก็น่าจะดีค่ะ แต่ถ้าไม่จะตั้งทำไมคะ