คุณเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าความรู้ที่เรียนในห้องเรียนมาใช้กับการทำงานจริงได้สักกี่เปอร์เซ็นต์?

สำหรับผมเองผมมองว่าในเรื่องของกานำเอาสิ่งที่เรียนมาใช้โดยตรงจริงๆนั้น

มีเพียงไมี่กี่เปอร์เซนต์ แต่สิ่งที่จะนำมาใช้มากกว่าเห็นจะเป็นในเรื่องของการ

ประยุกต์ใช้ขององค์ความรู้ในแต่ละส่วนเข้ามา เพื่อนำมาหาข้อสรุปและตัดสิน

ใจในการใช้ในการแก้ปัญหา

ส่วนในเรื่องของประสบการณ์เป็นเพียงเครื่องมือนึงที่เป็นเพียงองค์ประกอบที่

สำเร็จที่ผ่านมานำไปเข้าสู่องค์ประกอบในการะบวนทัศน์ในการตัดสินใจที่จะสามารถ

ทำได้ง่ายขึ้น

และท้ายที่สุดเรื่องการใฝ่รู้ คือสิ่งที่การหาองค์ความรู้ในส่วนที่ไม่รู้ เพื่อให้เกิดองค์

ความรู้ที่มากพอที่จะนำไปปรับกระบวนการทางด้านความคิดเพื่อนำไปสู่การตัดสิน

ใจในท้ายที่สุดนั่นเองครับ

การทำงานนั้นมาจาก การกำหนดงานที่มีแบบแผนชัดเจน โดนจะเป็นคนละส่วนกับ

ปัญหาที่เกิดขึ้นในงาน ซึ่งต้องอาศัยองค์ความรู้ในการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในงานซึ่ง

เป็นคนละส่วนหรือคนละเรื่องเดียวกันครับ

สำหรับฉันเต็มร้อย เพราะฟัง พูด อ่าน เขียน ทั้งไทย อังกฤษ คิดเลข ได้ใช้

งานช่างได้ใช้ งานไม้ ไฟฟ้า ประปา ถ่ายภาพ งานศิลป์ ยามว่างเย็บปักถักร้อย

การเรือน บัญชี กีฬา

ความรู้ที่ควรรู้และวิธีการแสวงหา การเข้าสังคม ความรักและใส่ใจในครอบครัว

เพื่อนพ้อง ความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง

ทำงานได้ดี ถ่ายทอดเป็น ถ้าไม่เรียนได้ไหม ได้ คิดเอง โตไปตามธรรมชาติ

แต่ไม่ได้อย่างนี้ อย่างน้อย ป.4 สมัยก่อน ป.7 และม. 3 ม.6 ก็ยังควรเป็นภาค

บังคับก่อนไปสู่มหาวิทยาลัยชีวิตค่ะ

ผมเองได้ใช้ทั้งหมดเลยครับ

แม้จนกระทั่งทุกวันนี้คิดอะไรไม่ออก

ยังนั่งทบทวนถึงที่คุณครูเคยสอนมาตอนเด็กๆทั้งนั้น

การใช้ประสพการณ์ก็อาจเป็นไปได้ครับ

แต่ถ้าคุณไมมีความรู้ติดตัวคุณà��à¹‡à¸•à¹‰à¸­à¸‡à¸¡à¸±à¹ˆà¸§ จนพินาศกันไปบ้างล่ะ

เพียงแต่เรา จะสามารถมีโอกาส ลองผิดลองถูกโดยไม่มีความรู้เลยได้หรือเปล่า

สำหรับอาชีพกู้กับระเบิดอย่างผม ถ้าไม่มีความรู้ติดตัว ไม่อนุญาตให้ลองครับ

เพราะผมไม่อยากตายไปพร้อมกับความเขลาของใคร

การใฝ่ รู้บางทีตอนเด็กไม่ยอมเรียน มาใฝ่ตอนแก่ก็ช้าหน่อย บางทีใฝ่แล้วไม่รอดอีก

เพราะพื้นไม่ดี แต่หยิ่ง

นั้งหลับในห้องเรียน ไม่ทำการบ้าน ไม่อ่านหนังสือแต่เด็ก

แล้วมาตั้งแง่กับคนที่เขาตั้งใจเรียนมาก็ไม่ไหวนะครับ

ผมได้ใช้ทุกอย่างเท่าที่เรียนมา

เวลานึกไม่ออกอะไรก็นึกถึงตอนเรียนทั้งนั้นละครับ

เพียงแต่บางคนไม่สามารถประยุกต์และนำสิ่งที่เรียนมาไปใช้ได้เอง

แล้วมาตีโพยตีพาย ว่าไม่มีความจำเป็น ที่เราจะต้องรู้ว่าดาวพฤหัสมีสีส้ม

สอนเราเลี้ยงเป็ดดีกว่า

สักวันนึงหากเป็ดมันเป็นสีส้ม หรือได้กินดาวพฤหัสย่าง คุฌจะเข้าใจเอง

ว่าความผิดอยู่ที่ตัวคนที่รู้ แต่นำไปใช้ไม่เป็นต่างหาก

ไม่ใช่ความผิดของคนเอาปลากระป๋องไปให้เลย

หากคุณทำได้แค่ดมๆ มองๆดูรูปปลา

ทั้งที่เขาเอาที่เปิดกระป๋อง มาให้แล้วด้วย

ความรู้ที่เรียนในห้องเรียน บางคนอาจหมายความถึง ความรู้ในตำรา หรือในทางวิชาการ แต่สำหรับดิฉัน การเรียนในห้องเรียนทำให้ได้รับความรู้ ประสบการณ์ และทักษะหลายอย่าง ทั้งในตำราและนอกตำราค่ะ การเรียนรู้จากประสบการณ์นั้à¸��ถือเป็นความรู้อีกอย่างหนึ่งที่เรามักเอาไปใช้โดยไม่รู้ตัว เช่น ประสบการณ์การเรียนรู้จากครูอาจารย์ที่ทำให้เกิดทักษะในการอ่าน เขียน คิด วิเคราะห์ เรื่องต่างๆ หรือการรับฟังเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อนที่อาจารย์เอามาเล่าให้ฟัง หรือวิธีการเอาความรู้ที่เรียนมาประยุกต์ใช้ สำหรับการเรียนรู้จากเพื่อนนั้น ก็เช่น การเรียนรู้การให้อภัย การแบ่งปัน การอดทน อดกลั้น การร่วมทุกข์ร่วมสุข ฯลฯ ซึ่งล้วนแต่เป็นประสบการณ์พื้นฐานที่ทำให้เราได้เอาไปใช้ในการดำรงชีวิตและการทำงานโดยไม่รู้ตัว ดังนั้น ถ้าถามว่าความรู้ในห้องเรียนได้เอามาใช้กับการทำงานจริงได้สักกี่เปอร์เซ็นต์ อันนี้ตอบได้ว่ามากค่ะ เพราะต้องใช้ความรู้ทางวิชาการ(ในตำรา)อยู่แล้วจะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับอาชีพที่ทำอยู่และสาขาที่เรียนมา นอกจากนั้นยังต้องใช้ความรู้ทักษะที่เกิดจากการเรียนรู้จากประสบการณ์ ซึ่งทุกคนต้องเอามาใช้แน่นอน เพราะต้องอยู่ร่วมในสังคมการทำงาน ต้องมีการรวมกลุ่ม รวมทีม มีการบริหารจัดการ เืพื่อความสุข และความสำเร็จ แต่ถ้าจะตอบเป็นตัวเลขเปอร์เซ็นต์นั้นต้องขึ้นอยู่่กับการเรียนรู้และประสบการณ์ในช่วงของการเรียน ว่าแต่ละคนกอบโกยกันมา มากน้อยแค่ไหน เพราะบางคนมีประสบการณ์ วีรกรรม กับครูอาจารย์มาก แต่บางคนก็มีประสบการณ์ วีรกรรม ในสังคมเพื่อนมาก ก็แตกต่างกันไป สรุปได้ว่า ความรู้ในห้องเรียนทั้งด้านวิชาการ ด้านทักษะ ประสบการณ์ เอามาใช้ในชีวิตการทำงานเยอะค่ะ

ตอนเรียน ไม่ค่อยได้เรียน ในห้องเรียน ผมยังไม่รู้เลย ว่าหน่องเรียนจบอะไร ป อะไร ชั้นไหน แหะแหะ

яผมเห็นด้วยกับคุณฮอสส์ครับว่า100เปอร์เซ็นต์ที่เราใช้ประจำวันนั้น มันมาจากรากฐานการเรียนการศึกษาเพาะบ่มและ รากฐานของพื้นฐานครอบครัวครับ.

มันแล้วแต่คนนะคุณ อาชีพไม่เหมือนกัน แม้แต่ คุณหมอยังเป็นนักธุรกิจ พิธีกร ก็ได้

มันขึ้นกับโอกาส และการปรับตัว บางคนจบเกตรกรรม เป็น โปรแกรมเมอร์ก็มี บ้างจบวิศวะ สถาปัตย์เปิดร้านอาหารจนร่ำรวยก็มี อย่างร้านก๋วยเตี๋ยวแถวบ้าน จบสถาปัตย์ขายก๋วยเตี๋ยว แล้วมันจะเป็นยังไงถ้าทำงานไม่ตรงอาชีพ จะทำงานอะไรก็ตาม ขอให้เป็นอาชีพสุจริต ไม่ทำร้ายใครก็พอ เพราะบางคนจบคณะดีๆ มีความสามารถแต่ทำลายชาติก็มี บางคนคนจบมาดีโอกาสดีแต่ทำร้ายผู้อื่นก็มี

ความรู้ที่เรียนในห้องเรียน เป็นพื้นฐานบ่มเพาะเซลสมองให้มีการพัฒนา

รองรับจดจำในเชิงวิชาการและประสบการณ์การเรียนรู้สิ่งแวดล้อมของสังคมเล็กๆภายในห้องเรียน

เพื่อนำไปใช้แก้ปัญหาหรือประยุกต์ใช้ในการงานอาชีพให้เกิดประโยชน์สูงสุดในการดำรงชีพต่อไป

เมื่อจะให้เปรียบเทียบออกมาเป็นเปอร์เซ็นต์นั้น ขึ้นอยู่กับหน้าที่ความรับผิดชอบในเนื้องานนั้นๆ

ตัวอย่าง อาชีพวิศวกร แพทย์ ครู นักบิน เป็นต้น

ดิฉันว่ามันขึ้นอยู่กับว่าคุณไปทำงานอะไร....ตรงกับสายที่คุณเรียนมาหรือไม่...ส่วนมากแล้วจะไม่... เรียนจบมาอย่างหนึ่ง แต่กลับได้งานไปอีกแบบ เพราะโอกาสและช่องทางในการหางานของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันถ้าเป็นแบบนั้นสิ่งที่คุà¸��ล้ำเรียนมาเป็นเวลาหลายปีมันก็ไม่ค่อยได้ใช้อ่ะ.. ส่วนคนที่จบมาแล้วได้งานในสายที่ตัวเองเรียนมาก็อาจจะได้เปรียบทางด้านข้อมูลและเนื้อหาเยอะกว่าคนที่ได้เรียนมาทางด้านนั้นๆ อย่างไรก็ตามงานทุกๆงานไม่ว่าจะเรียนมาหรือไม่ได้เรียนมามันก็ต้องอาศัยเวลาและประสบการณ์เสมอเพื่อทำให้งานนั้นลุล่วงไปอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ความรู้ในห้องเรียน มีปริมาณไม่มาก

ผมจำเป็นต้องหาความรู้เพิ่มนอกห้องเรียนอีกมาก

แต่ประสบการณ์ในห้องเรียน ในเรื่องสังคม และวิธีการหาความรู้

มีประโยชน์ล้ำค่าจริง ๆ

คงจะขึ้นอยู่กับว่าได้ทำงานตรงสายที่เรียนมาหรือเปล่า

ความรู้ที่นำมาใช้คงจะครึ่งนึงละมั้ง อยู่ที่การนำมาใช้มากกว่า

เวลาเรียนเราอาจจะนึกภาพไม่ออกว่าจะนำไปใช้ยังไง

แต่พอมาทำงานจริงจึงจะเห็นภาพก็มี