การเภาวนาคืออะไร?

การภาวนาคือ การใช้คำอธิษฐาน การใช้คำวิงวอน การใช้คำร้องขอ การใช้คำทูลขอ ทูลขอต่อสิ่งใด? หรือผู้ใดครับ? คงต้องมีผู้รับฟัง ผู้ขานตอบได้ มิฉะนั้น จะภาวนาให้เสียเวลาไปทำไม จริงป่ะ?

ถ้าผมจะอธิษฐาน หรือภาวนาต่อก้อนอิฐสักก้อนหนึ่ง จะเป็นก้อนเล็กๆหรือเป็นทั้งภูเขา ถ้าก้อนอิฐนั้นขานตอบหรือประทาน หรือหยิบยื่นสิ่งที่ผมภาวนาไปนั้นไม่ได้ ภาวนาไปทำไมครับ? ไม่เสียเวลา เสียสมอง เสียความคิดไปโดยใช่เหตุมิใช่หรือครับ?

ถ้าผมจะภาวนาต่อต้นไม้ หรือภูเขา หรือแม่น้ำลำคลอง ถ้าสิ่งนั้นดลบันดาลขานตอบ หรือประทานสิ่งที่ผมต้องการให้ไม่ได้ ภาวนาไปทำไมครับ? ไม่เสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ มิใช่หรือครับ?

ถ้าผมเชื่อว่าก้อนอิฐ ต้นไม้ หรือแม่น้ำลำคลองที่ผมภาวนาสู่นั้น มีอำนาจทางฝ่ายวิญญาณจิต มีวิญญาณของหลวงพ่อ หรือ ผีศางเทวดา หรือเทวทูตสถิตย์อยู่ แม้ผมจะมองไม่เห็นและไม่เคยได้สื่อ หรือรู้จัก หรือพบเห็นตัวจริง หรือได้เคยสัมผัสมาก่อน ผมเป็นคนงมงายหรือไม่?

และถ้าผมเชื่อว่ามีพระเจ้า ซึ่งเป็นสิ่งศักดิสิทธิ์ในสากลโลกนี้ แม้ผมจะมองไม่เห็น ผมเป็นคนงมงายเหมือนผู้ที่ต้องมีวัตถุเป็นตัวแทนสิ่งหรือวิญญาณจิต ที่มองไม่เห็นหรือไม่?

ความเห็นส่วนตัว ภาวนาต่อใคร หรือต่อสิ่งใด ให้เสียเวลาทำไม ถ้าสิ่งนั้นไม่มีจริง หรือไม่สมควรที่เราจะกราบไหว้ นมัสการ หรือภาวนาต่อสิ่งนั้น

ถ้าอำนาจทางวิญญาณจิตมีจริง เหตุใดจึงไม่ภาวนาต่อพระผู้ที่มีฤทธานุภาพสูงสุด ที่ช่วยเราได้ และพร้อมที่จะช่วยเราเสมอ ที่มนุษย์สมควรนมัสการ อธิษฐานทูลขอ ภาวนาต่อพระองค์ และถวายพระเกียรติ์แด่พระองค์? ครับผม

การภาวนาคือ การกำหนดคำสวดมนต์เลือกคำพูดที่เป็นมงคล เพื่อเป็นการเจริญสติให้อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เป็นการสร้างบุญบารมีให้จิตนั้นไม่แส่ส่ายหรือฟุ้งซ่าน รำคาญใจให้่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่เปล่าประโยชน์ จิตจะตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์นั้นๆ การเจริญภาวนานั้น มี ๒ อย่าง คือ (๑) สมถภาวนา (การทำสมาธิ) และ (๒) วิปัสสนาภาวนา (การเจริญปัญญา)

การภาวนา คือ การกำหนดสติ ไว้กับองค์บริกรรม เช่น กำหนดไว้ที่ พุท-โธ เมื่อภาวนาไประยะหนึ่ง จิตจะสงบ และร่วมเป็นหนึ่งเรียกว่า"สมาธิ" ในลำดับแรก เรียกว่า บริกรรมภาวนา และลำดับที่สอง เรียกว่า บริกรรมสมาธิ และขออธิบายเพิ่มเติมเพือความเข้าใจมากยิ่งขึ้น... มุ่งเน้นให้จิตสงบ เป็น"สมถะกรรมฐาน" เมื่อสงบแล้ว ใช้ความสงบของจิต พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง พิจารณาให้เห็นถึงความเกิดและดับของสภาวะสังขาร เรียกว่า"วิปัสสนากรรมฐาน" เมื่อเห็นและรู้ตามความเป็นจริง จิตปราศจากโยคะกิเลส จิตก็หลุดพ้นจากอุปทาน จิตเป็นหนึ่งพ้นจากกิเลสเครื่องร้อยรัด ความพ้นทุกข์ย่อมเกิด ไม่กลับมาเกิดอีกต่อไป เรียกว่า "พระนิพพาน" ครับ

https://www.youtube.com/watch?v=yLOIwnMhqbM

ภาวนา คือ การทำให้มีขึ้น เป็นชึ้น การทำให้เกิดชึ้น การเจริญ การบำเพ็ญ

การพัฒนา 1. การฝึกอบรมหรือการเจริญพัฒนา มี ๒ อย่างคือ ๑.สมถภาวนา

ฝึกอบรมจิตใจให้มีความดีงามเกิดความสงบ ๒. วิปัสสนาภาวนา ฝึกอบรมเจริญปัญญาให้เกิดความรู้แจ้งชัดตามเป็นจริง อีกนัยหนึ่ง จัดเป็น ๒ เหมือนกันคือ ๑. จิตตภาวนา การฝึกอบรมจิตใจให้เจริญงอกงามด้วยคุณธรรม มีความเข้มแข็งมั่นคง เบิกบาน สงยสุข ผ่องใส พร้อมด้วยความเพียร สติ และ สมาธิ ๒. ปัญญาภาวนา การฝึกอบรมเจริญปัญญา ให้รู้เท่าทันสิ่งทั้งหลาย ตามความเป็นจริง จนมีจิตใจเป็นอิสระ ไม่ถูกครอบงำด้วยกิเลสและความทุกข์

การภาวนาคือจุดเริ่มต้นของปัญหา คือความทุกข์

การ รู้กำหนดของภาวนา คือเหตุที่เกิดทุกข์

การกำหนดลมภาวนาใด้ คือ ทางที่พ้นทุกข์

การทำสมาธิจนเกิดภาวนา ที่สุดคือ

สติ ปัญญา ขันติ วิชชา สงบ คือทางแห่งการพ้นทุกข์ คือหลักธรรมของอริยสัจ 4 ภาวนาให้เห็น

แล้ววางซึ้งเหตุแห่งทุกข์นั้น

มีความเข้าใจผิดหลาายอย่าง กับคำว่า ศิล ทาน ภาวนา หน่อง บวชเณรตอนเด็กประจำ แม้แต่พระผู้ใหญ่ ก็ขยาย กระทู้ หรือที่เรียกว่าแต่งกระทู้ไม่ออก เปิดศึกหัวโล้นกันประจำ (ไม่ใช่หัวล้านชนกันนะ) แค่เถียงกัน นินิ โน่ย ๆ แหะแหะ ไม่ว่ากันต่างฝ่ายต่างไม่ถึง ตถาคต ทั้งคู่ ภาวนา นิสำคัญนะ สมมุติว่า ท่าน เบื่อการนั่งนิ่งทำตัวเป็นหิน รักษาลมหายใจเข้าออก ที่เรียกว่า อาณาปานุสติ พอได้สติ แม้นางฟ้ามาแก้ผ้าร่ายรำให้ชมก็ไม่วอกแวก โอ้ย ยุบหน่อพองหนอ สังขารไม่เที่ยงเกิดมามาตายเกลี้ยง เป็นขี้เถ้าเป็นเหยื่อหนอน ก็าก ๆๆ หัวเราะเย้ยสังขารซะหน่อย แสดงว่า สุดหล่อ เจอสัจธรรมแล้ว ขณะนั่งสมาธิ อีทีนี้สุดหล่อจะเอาแต่นั่งเหรอ งานการไม่ทำมั่งเหรอ เอาไรกินอะ ขืนไม่ทำงาน มันก็ไม่ได้ พิพพาน อยู่ดี ขยับกายาลุกขึ้นมา จะลุกขาซ้ายหรือ ขาขวาละ ที่รัก ถ้าซ้ายลุก ก็ให้รู้ว่าซ้ายลุก แล้วจะย่างซ้ายหรือขวา ละตะเอง ถ้าย่างขวา ก็ยกขวาย่าง เยื้อง เข้าจายมั้ย เข้าสู่สติปัตฐาน 4 ยืนเดินนั่งนอน ให่มๆก็แบบนี้แหละน้องของมันไม่เคย ก็ภาวนาไปก่อน นั่งก็รู้ว่านั่ง เดินก็รู้ว่าเดิน ทำบ่อยๆ มันเคยมันคุ้น ภาวนาก็ไม่ต้องแล้ว แค่เดินย่างยกเหยียบ ก็รู้ การภาวนาก็ทิ้งไป มือซ้ายจะจับอะไรก็รู้ ว่า ซ้ายจับ ต่อไปก็ รู้ว่า สิ่งไหนที่ไม่ควร มันทำให้ ตะเองมีสติ ทุกลมหายใจเข้าออกตลอดเวลา พระ สารีบุตร ท่านรู้ว่า ท่านย่างเดิน เหยียบยก ทุกขณะจิต แต่บางครั้งท่านก็กระโดดข้ามคู ข้ามหนองครองบึง (โดดเป็นลิงเลยหละ)แหะแหะ เข้าใจยัง มหาเถร อย่ามาเลี่ยงบาลีกันดีกว่า ขอท้าชนหน่อย รู้มั้ย ว่าเนื้อที่ขบเคี้ยวทุกวันนี้ เขาฆ่ามาจากโรงฆ่าสัตว์ เอามาแกงถวายให้กิน อย่าบอกนะว่าไม่รู้ไม่เห็นเขา ฆ่า ไม่เป็นบาป แง แง

โข่งหน่อง เองแหละ คัดคนมาตอบหน่อย มหาเถร มาถกธรรมกับเด็ก หน่อง มามะ

http://www.youtube.com/watch?v=XtD_wn6i7jc

ภาวนาเป็นการกำหนดจิตครับ ทำให้จิตใจมั่นคง มีสมาธิ ไม่แกว่ง ไหล ไร้พลัง

ผู้ภาวนาจะกำหนดจิตนี้ต่อ่หินผา ป่าไม้ คอนกรืต ชั้นมหาสมุทร บรรยากาศ หรือห้วงอวกาศอันยิ่งใหญ่อนันตกาล

หรือต่ออะไร และไม่ต่ออะไรก็ได้ (อันนี้อ้างฟังมาจากท่าน อาจารย์วิริยังค์ )

จะเป็นภาวนาอาคม หรือเคาะไม้แบบพระจีน เคาะระฆัง จะจุดธูป ก็ภาวนาได้ จะแถมอธิษฐานก็ได้ หรือไม่ต้องก็ได้

การภาวนาเป็นเพียงกำหนดสมาธิรูปแบบหนึ่ง

แต่ตอนเขียนไม่ได้สะกดว่า"เภาวนา"นะครับท่าน

2 ทิโมธี 3:16 พระคัมภีร์ทุกตอน พระ��จ้าดลใจให้เขียนขึ้นมา+ มีประโยชน์สำหรับสอน+ ว่ากล่าวตักเตือน แก้ไขสิ่งต่าง ๆ ให้เรียบร้อย* และสั่งสอนคนให้ทำสิ่งที่ถูกต้อง*+ 17 เพื่อคนของพระเจ้าจะมีความสามารถเพียงพอ และมีความพร้อมสำหรับงานที่ดีทุกอย่าง