Wa

อิมังอันเป็นกุศลส่วนรวมกัน เพื่อเลี้ยงดูพุทธสาสนิกชน ขออย่าได้มีบาปกรรมเลย เพื่อเบาใจกับข้าพเจ้าทั้งหลาย ที่พระคุณเจ้าได้อนุญาตแล้ว ขอได้โปรดสาธุขึ้นพร้อมกันด้วยเถิด อยากทราบท่านผู้รู้รอบว่า พอจะมีท่านใดทราบคำถวายลาอาหารพระสงฆ์แบบคำพูดแบบโบราณเนื้อหาคล้าย ๆ กับตัวอย่างข้างต้นบ้าง แต่มีประโยคที่กล่า��ขึ้นและกล่าวคำจบด้วยถ้อยคำที่สวยกว่านี้นิดนึง ท่านใดพอมีความรู้ได้โปรดชี้แนะเป็นธรรมทานปัญญา..

ในขณะที่เนื้อหาที่พูดมีอิทธิพลเพียง 20%

การเข้าถึงจิตต้องใช้ส่วนของนาม เพราะจิตจะเข้าใจ เช่น

เสน่ห์ที่ประทับจิต ไม่ได้เกิดจากใบหน้าที่สวยงาม

แต่ขึ้นกับการรู้จักแสดงออกทางสีหน้า

เสน่ห์ไม่ขึ้นกับรูปร่างที่สมส่วน

แต่ขึ้นกับกริยาอาการมารยาท และ..

เสน่ห์ไม่ได้ขึ้นกับเสียงที่ไพเราะปานระฆังเงิน

แต่ขึ้นกับ น้ำเสียง จังหวะ และความรู้สึก ที่พูดออกมา ต่างหากฯ

*แต่ในหลักของความเป็นจริงอาจจะไม่ได้ถูกการยอมรับ จากเหตุผลทั้งหลายที่ดีเหล่านี้ได้เลย หากบุคคลนั้นยังมีอคติต่อตัวเรา* เราจึงต้องกลับมาพิจารณาใหม่ว่า ยังมีอคติหลงเหลืออยู่ในเชิงลึกของจิตที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเนื้ออยู่หรือไม่ แต่มันจะมีแรงต้านภายในโดยที่ตัวเองอาจยังไม่รู้ตัว เมื่อพบข้อบกพร่อง..จะขอยอมรับผิดและรีบลงมือแก้ไขตนเองทันที จะไม่ดื้อแพ่งให้เสียโอกาส เพราะชีวิตนี้...มันสั้นนัก...ขณะที่เรากำลังสนทนากันอยู่ ไม่ต่างกับการนับเวลาถอยหลัง 3 2 1 แล้วกลับมาเป็น 0 อีกครั้ง แล้วเราก็ยินดีที่จะกลับไปนับมันใหม่แบบซ้ำ ๆ เพียงเพราะเหตุของสังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ..แล้วท่านล่ะมีหลักเกณฑ์วิธีการนับเลขชีวิตกันอย่างไร

การทำงานที่ไม่ถูกต้อง แต่กลับเป็นเรื่องถูกใจของคนมักง่าย ถ้าเราหลับหูหลับตา ปล่อยให้ปัญหาต่างๆ เลยผ่านไป แล้วความเสื่อม ความเสียหายเกิดขึ้นตามมาภายหลัง เราจะปล่อยให้ความผิดลอยนวล เพราะเหตุผลไม่ใช่บ้านของเรา ไม่จำเป็นต้องทำดีนักหรอก หรือ เราจะคัดค้าน ยอมเสียเพื่อน โดยโต้แย้งอย่างออกนอกหน้า เพื่อความถูกต้อง แต่อาจไม่ถูกใจคนอื่น

การกล่าววาจาที่ดี เปรียบเหมือนคำสัจจ์ที่ศักดิ์สิทธิ์ภายในถ้อยคำนั้น ผู้รู้ย่อมกล่าวถ้อยคำให้ผู้ฟังเหล่านั้นได้อย่างเข้าใจง่าย แม้ว่าเราจะกล่าวถ้อยคำนั้นดีเพียงใด แต่ถ้าหากผู้รับฟังกลับตีความหมายเป็นอื่น จากหวังดีกลายเป็นหวังร้าย เราจะแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างไร?

ยังไงซะ..รู้ความจริงจากปากเรา ก็ดีกว่าไปรู้จากปากคนอื่นนะ..ไม่ต้องซัดทอดใครให้เสียเวลา...

แต่มันอาจทำให้คนฟัง..เสียใจได้ ถ้าเราบอกความจริงตอนผิดที่ผิดเวลา...(รู้สึกสำนึกผิด) แต่ไม่รู้จะหาจังหวะ ขอโทษเขาอย่างไร พี่ๆ เคยมีอารมณ์แบบนี้บ้างไหม

เช่น กิริยาอาการเรียบร้อยทำให้ผู้พบเห็นเกิดความเลื่อมใส เป็นผู้ฟังที่ดี อารมณ์ดี

ยิ้มเก่ง สุภาพ ช่างเอาใจ หรืออื่นๆ ที่นอกเหนือจากนี้

เธอ..ปราศจากร่างกาย คงไว้แค่ความรู้สึกที่ระลึกได้ เป็นความรู้สึกของความห่วงใย

ที่ไม่ใช่จินตนาการ และไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นความปรารถนาดีต่อตัวเรา

ในอ้อมกอดที่ไร้พรหมแดน ม่านอากาศบาง ๆจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนทุกครั้ง..

เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว...บริ๋ว ว ว บรรยายถึงบรรทัดนี้ พอจะดึงอารมณ์ของใคร

บางคนให้เคลิ้ม...ตามมาตอบคำถามนี้..ได้บ้างไหมหนอ?

หนาวเนื้อห่มผ้า หนาวอุราห่มใจ เช้านี้..หนาวถึงข้างใน อุ๊ย..จะหนาวไปถึงไหนกัน

เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน หัวเราะร้องไห้ด้วยกัน มานานเท่าไหร่..

ฉันไม่เคยลืม..จากใจ วันที่เรายิ้มวันที่ทะเลาะ ผ่านวันและคืนเหล่าน้้น

จะยังงดงาม..ไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงเป็น..ดังเหมือนกับเมื่อวาน

อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ แตกต่างกัน..แค่เพียงในตอนนี้...

ฉันนั้น..ไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้างกาย

ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างมาด้���ยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุดแม้เป็น

แค่เพียงเวลาสั้นๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับฉันเพราะเธอ..

แม้ว่าจะผ่านมากี่วัน กี่เดือน กี่ปี กี่ชาติ มันก็ยังไม่ลืม

แต่ตั้งใจไว้แล้ว ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ณ ชาตินี้

จะสะสางทุกเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยติดพันธนาการให้จบลง

อย่างสวยงามที่สุด เพื่อจะได้ปลดเปลื้องภาระทางใจลงเสียที

โดยแบ่งอัตราเฉลี่ยเท่า ๆ กันระหว่างความสุขและความทุกข์ คือฝ่ายละ 180 องศา

บวกแล้ว เท่ากับ 360 องศา ติ๊กต๊อก.. ติ๊กต๊อก.. กรุณาตอบตามความเข้าใจที่รู้สึก...

ตอบขำ..ตอบดี..ถูกใจ..จ๊๊ด..มีรางวัลให้...

เรียนเชิญท่านผู้ใหญ่และผู้น้อย.. ลองมาแชร์ความคิดกันหน่อย

ครั้งหนึ่งในชีวิต เราเคยโดดลงน้ำทะเลบริเวณเกาะสมุย...เปียกโชกไปทั้งตัว...เดินขึ้นมาจากทะเล

พบเพื่อนกับลูกสาวเดินสวนทางมาพอดี เธอมองหน้าเราแบบงง ๆ คล้าย ๆ อยากจะถามว่า

เกิดอะไรขึ้น แต่แปลกนะ ดวงตาของเธอมีความสงสัย แต่ปาก...ไม่ยักจะเอ่ยถามเราแฮะ

ครั้งเดียว...หลังจากนั้นก็ไม่เคยไปทะเลอีกเลย...เรื่องนี้เป็นอดีตที่ผ่านมามากกว่าสิบปีแล้ว

แม้ว่าวันนี้จะ...เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน มันเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน...

กราบ...สวัสดีท่านผู้อาวุโส พ่อ แม่ พี่ น้อง ชาว รู้รอบ ทุกๆ ท่าน

มาช่วยกันแชร์ประสบการณ์กำลังใจ...อันหอมหวาน กันหน่อยเร้ว

โดยเฉพาะท่านผู้อาวุโสทั้งหลาย ท่านเซอร์ภพ ท่านนกแก้ว ท่านSin

ที่ชอบแต่งกลอนไพเราะ ๆ ให้อ่าน ท่านชราทราบแล้วเปลี่ยน.. ฯลฯ

ขอท่านทั้งหลายจงอย่าเพิ่งงง ช่วยตอบกันมาให้หายคิดถึงก่อน..

แล้วจะมาเเฉลยให้ยิ้มแก้วปริ...ท้าความหนาวสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจ..

ขอโทษ..ที่ไม่ได้เอ่ยนามบางท่านมา ณ ที่นี้...แต่ขอบอกได้เลย

ได้หายหน้าไปมากกว่าหนึ่งปียัง "miss you" ทุกท่านเด้อ อ อ..