ระหว่างละบาปกับสร้างบุญอะไรสำคัญกว่ากัน?

ละบาป เกิดเพราะ รู้ทุกข์ การทำบาปนั้นคือการสะสมทุกข์

เมื่อรู้แล้วละการกระทำซึ่งบาปนั้นๆ จึงสำคัญกว่า การสร้างบุญโดยไม่ละบาป

เพราะ การสร้างบุญนั้นไม่ได้ลดบาปที่กระทำไว้ ผลบุญไม่ได้ช่วยลดบาปลง

แต่การละการทำบาปกลับทำให้ได้ผลบุญค่ะ

ถ้าแยกคำอยู่ คนละที่ละทางก็สำคัญพอๆๆกัน ถ้าคนคิดจะทำ จะละ จะสร้างให้เกิดขึ้น,

แต่ถ้า"ละบาป เพื่อสร้างบุญ"เป็นการทำแบบบริสุทธิใจใสๆๆตั้งมั่นแน่วแน่ไม่หวั่นไหวคลอนแคลน,

แต่ถ้า"สร้างบุญ เพื่อละบาป" เป็นการทำแบบมีเป้าหมาย แบบคาดหวัง แบบเห็นผล..

งงยกกำลังสองนิ..เป็นว่า สนับสนุนให้"กระทำ"ทั้งสองอย่าง(ตามคำถาม)จ้ะ.

ทั้งสองสิ่งเหมือนกันก็คือ ไม่สร้างก็ไม่เกิด แต่บุญมีความสำคัญในตัวของมันเองอยู่แล้ว ถ้าเทียบศาสนาพุทธการไม่ทำบาปก็คือการทำบุญตามหลักพระพุทธศาสนาผลตอบแทนคือการได้รับพระพุทธคุณนั้นๆ ในศาสนาคริสต์ก็คงเหมือนกับพระหรรษทานที่มาพร้อมกับบาป เมื่อไม่ทำบาปก็ได้พระหรรษทานไปเต็มๆ เหมือนเส้นผมบังภูเขามันได้หลุดออกไป

สวัสดีค่ะ

จากพุทธพจน์ในวันมาฆบูชาที่ว่า

"การไม่ทำบาปทั้งสิ้น

การยังกุศลให้ถึงพร้อม

การทำจิตของตนให้ผ่องใส

นี้เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย....."

แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการไม่ทำบาป การสร้างกุศล และการฝึกจิตมีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

และพระพุทธองค์ยังตรัสไว้ในขุททกนิกาย ธรรมบท ปาปวรรคไว้อีกว่า

"บุคคลพึงรีบทำความดี พึงห้ามจิตจากบาป เพราะเมื่อทำบุญช้าไป ใจย่อมยินดีในบาป"

ย่อมยืนยันได้ว่า ทั้งการละบาป ทำบุญ ต้องทำไปด้วยกัน

การละบาป เช่น ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ใช้คำพูดส่อเสียด ยุยงผู้อื่น คือการรักษาศีล (ถ้าเป็นภิกษุผู้ถือบวชเรียกปาติโมกข์) สำรวมอินทรีย์ อันเป็นหลักเบื้องต้นที่ทำให้บุคคลมีชีวิตอย่างปกติ เมื่อชีวิตเป็นปกติแล้ว (เช่น เมื่อไม่ลักทรัพย์ก็ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะถูกจับ ถูกลงโทษ) การทำความดีเช่น การช่วยสงเคราะห์ผู้อื่น การมีความกตัญญู จัดเป็นบุญ เมื่อทำบุญ ย่อมเกิดปีติ สุข คือผลที่ได้รับทันทีในปัจจุบัน อันเป็นปีติ สุข ที่เป็นของบุคคลทั่วไป

บุญ นอกจากจะนำสุขมาให้ในปัจจุบัน เป็นหลักประกันในภพหน้าแล้ว ยังเป็นเครื่องประดับจิต ทำให้จิตเป็นสมาธิได้ง่าย เมื่อใช้จิตที่เป็นสมาธินี้พิจารณาธรรม จนรู้ทั่วถึงธรรมที่พิจารณาตามความเป็นจริง ย่อมเกิดปีติ สุข อันเป็นของไม่ใช่ของบุคคลทั่วไปซ้ำขึ้น ซึ่ง ปิติ และ สุข นี้ มีความสำคัญสามารถทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ ดังคำตรัสนี้

" [๓๓๓] ภิกษุผู้เข้าไปในเรือนว่าง

มีจิตสงบ เห็นแจ้งธรรมโดยชอบ

ย่อมเกิดความยินดีที่ไม่ใช่เป็นของคนทั่วไป

[๓๓๔] ขณะใด ภิกษุพิจารณาเห็นความเกิด

และความเสื่อมของขันธ์ทั้งหลาย

ขณะนั้น เธอย่อมได้รับปีติปราโมทย์

ซึ่งเป็นอมตธรรมสำหรับผู้รู้ทั้งหลาย

[๓๓๕] ในอมตธรรมนั้น ธรรมนี้คือ

ความสำรวมอินทรีย์ ความสันโดษ

และความสำรวมในปาติโมกข์

เป็นเบื้องต้นของภิกษุผู้มีปัญญาในศาสนานี้

[๓๓๖] เธอจงคบภิกษุที่เป็นกัลยาณมิตร

มีอาชีพหมดจด ไม่เกียจคร้าน

ควรทำการปฏิสันถาร และฉลาดในเรื่องมารยาท

เพราะปฏิบัติตามคุณธรรมดังกล่าวนั้น

เธอก็จักมากด้วยปราโมทย์

จักทำที่สุดแห่งทุกข์ได้"

ขุ.ธ. (แปล) ๒๕/๓๓๓-๓๓๖/๑๔๙-๑๕๐

อนุโมทนาด้วยนะคะ

การละยากกว่า

แต่ถ้าละได้ก็เท่ากับสร้างไปในตัว

อย่างน้อยก็สุขใจที่ไม่เบียดเบียนใคร

สำคัญพอกันที่การให้

ละบาปเป็นการให้สุขผู้อื่น

สร้างบุญเป็นการให้สุขแก่ตน

ทำทั้งสองอย่างดีแท้แน่เอย

ละบาป แล้วบุญ มันจะมาเอง ครับ

เช่นเปิดสวิทซ์ไฟ เป็นการ ละความมืด

แสงสว่างจึงบังเกิด

(นักวิทยาศาสตร์ต้องเถียงผมคอเป็นเอ็นแน่ๆ

ว่าเป็นการส่งความสว่างเข้าไปในความมืดอันว่างเปล่า)

การใจดำไม่ยอมช่วยใคร ผมว่าท่านกำลังสร้างบาปนา

(รวมทั้งพวกเป็นกลางไม่ฝักไฝ่ฝ่ายใดด้วย)

ผมว่ามันอันเดียวกันนะ ละบาปกับทำบุญ เพียงแต่คนมองยืนคนละด้าน

เลยเรียกไม่เหมือนกัน

"ละบาป" กับ "สร้างบุญ" คำถามนี้ก็ไม่ต่างกับคำถามที่ว่า

"หายใจเข้า" กับ "หายใจออก" อันไหนสำคัญกว่ากัน?

เพราะฉะนั้น การตอบจึงต้องแล้วแต่กรณีด้วยว่า ทำเพื่ออะไร? เช่น

1. ถ้าเพื่อ ลด ละ เลิก บาป (เท่านั้น) ...การละบาปย่อมสำคัญกว่าการสร้างบุญ

2. ถ้าเพื่อสะสมบุญบารมี (เท่านั้น) ...การสร้างบุญย่อมสำคัญกว่าการละบาป

3. แต่ปฏิสัมพันธ์ระหว่างการ "ละบาป" กับการ "สร้างบุญ" ย่อมสำคัญที่สุด

เพราะในบางกรณี การละบาปโดยการสร้างบุญ และการสร้างบุญโดยการละบาป

หรืออีกนัยหนึ่ง การละบาปก็คือการสร้างบุญ และการสร้างบุญก็คือการละบาป นั่นเอง

คริสว่าการเกิดมาเป็นคนมีทางเลือกได้. 2ทาง ก็คิดว่าสำคัญทั้ง 2 ค่ะ

สร้างบุญครับ ถ้าคุณไม่อยากอยู่กับที่ หรือคิดจะเก็บกินแต่บุญเก่าคุณจะแย่ลง ไม่ก้าวหน้า ไม่ถึงพระนิพพานแน่